Li Kurdistanê Îsmaîl Beşikçî
14:41 - 1 Gulan 2013
Unknown Author
kakşar Oremar
Îsmaîl Beşikçî hemû temenê xwe an jî baştire bêjim salên herî xweş ên jiyana xwe di girtîgehên Kemalîstan de derbas kirin. Hemû tawana wî tenê yek tişt bû: “Kurd hene û Kurdistan jî heye. Kes nikare hebûna wan înkar bike.”
Bêedaletên cîhanê ne hingî û ne jî niha nexwestine banga wî ya mirovheziyê bibihîzin. Ger wiha nebûya herî kêm ‘xelata Nobel a aştiyê’berî bîst salan ya wî bû. Qêrînên wî tenê kurda bihîstin. Jê hez kirin û ew jî mîna “civaknasekî realîst” ji ya xwe nehat xwarê. Li ser “Komara Tirkiyeyê” û cewherê wê yê antîdemokratîk pirtûk û gotarên balkêş nivîsandin. Li ser siyaseta asîmîlasyona li Kurdistanê bi dehan pirtûk û gotar nivîsandin. Bi sedan caran ew bi kuştin û heta şewitandinê tehdît kirin, lê wî tenê bi rûyekî xweş û kenê xwe yê watedar li wan dinêrî û bêdeng dima!.
Wî riyeke rast hilbijarti bû. Ji ber wê jî hemû tarîtiyên li esmanan nikarîn ronahiya momika wî a li rû çend metroyên erdê vemirînin. Di salên înkar û tevkujiyê de hakim û generalên komarê bi bihîstina navê wî, dilerizîn û bê îradeya wan laşê wan diricifî. Li hemberî wî bêdeng diman û nedikarîn bi tu qanûn û biryaran wî mehkûm bikin.
Sal derbas bûn û “mamostayê miroveheziyê” bi îsrarek mezintir li ser bîr û ramanên xwe yên humanîstî kar û lebat kir. Êdî serokwezîr û serokomarên Tirkiyeyê jî yek li pey yê din bi eşqa wî ya li ser “Dîrok û civaka Kurdistanê” hesiyan. Ji ber wê jî dema ew diaxivî, wan guhên xwe digirtin. Jê direviyan û kor dibûn, lê dengê wî zû digihişte guhê muxatebên wî. Muxatebên ku zêdetir ji 80 salan de hebûna wan tê înkarkirin. Bêsûc û dadgeh tên girtin û kuştin. Axa Kurdistanê ji wan re kirine girtîgeh û kuştargeh. Di bin siya bi xwîn a ala sor de mazlûmên herî naskirî yên dîrokê ne. Kurdên ku xwîn dan, malwêranî dîtin, hatin sirgûnkirin, rastî tevkujî û terora reş hatin, lê li hemberî faşîstan serî netewandin.
Nasnameya xwe parastin û sal bi sal jî di çarçova erdnigariya xwe de bêtir nêzî serxwebûn û azadîyê dibin.
Li rex şervanî û keda bêsinor a şoreşgerên doza azadiyê, serhildana bakurê Kurdistanê gelekî deyndarê kesên mîna mamoste Îsmaîl Beşikçî ye. Wî bi prensîbên xwe yên bilind û exlaqî wijdana mirî a gelek kesan ji xewa giran şiyar kir. Alîgirên ramanên wî yên zanistî û demkoratîk sal bi sal zêdetir bûn. Li hemberî tirsonek û înkargeran îro ew bûye deng û hêzeke mezin. Ew dengekî doza bakurê Kurdistanê ye.
Mamoste Beşikçî sond xwaribû ku heya Kerkûk azad nebe, neçe başûrê Kurdistanê, lê dawiya dawî çû û ji hêla kurdan ve rastî rêz û hurmeteke mezin hat. Kincên kurdan kirin ber xwe û li bajar û gundên welatê kurdan geriya. Semînarên wî tev li ser dîrok, rewşa siyasî û aliyê sosyal ê civaka Kurdistanê bûn. Bi çûyîna xwe a Kurdistana azad wî liv û lebatek xistiye nava rewşenbîrên kurd. Yekî sola wî maç kiribû û xistibû ser serê xwe. Yekî din ew wek “felsefe jiyan û aştiyê” bi nav kiribû û serokê herêma Kurdistanê jî ew bi mîdala herî bihagiran xelat kiribû. Merdatî û mêvanperweriya ku rojekê li Amedê dîtibû, vê carê li Hewlêr û Soran jî dît.
Ji ber wê jî ew bêtir bi esaleta kurdan û kevnariya jiyana li Kurdistanê dihese. Ew tim bi gotinên xwe yên balkêş hem “dersên exlaqê rastîn” dide înkargeran û hem jî hinek kesên razayî ji xewa xapandinê şiyar dike.
Hêvîdarim li her derê kesên mîna mamoste Beşikçî zêdetir bibin. Çimkî cîhana mirovahiyê muhtacî fîlozof û kesên wiha xwedî wijdan e.
Îsmaîl Beşikçî hemû temenê xwe an jî baştire bêjim salên herî xweş ên jiyana xwe di girtîgehên Kemalîstan de derbas kirin. Hemû tawana wî tenê yek tişt bû: “Kurd hene û Kurdistan jî heye. Kes nikare hebûna wan înkar bike.”
Bêedaletên cîhanê ne hingî û ne jî niha nexwestine banga wî ya mirovheziyê bibihîzin. Ger wiha nebûya herî kêm ‘xelata Nobel a aştiyê’berî bîst salan ya wî bû. Qêrînên wî tenê kurda bihîstin. Jê hez kirin û ew jî mîna “civaknasekî realîst” ji ya xwe nehat xwarê. Li ser “Komara Tirkiyeyê” û cewherê wê yê antîdemokratîk pirtûk û gotarên balkêş nivîsandin. Li ser siyaseta asîmîlasyona li Kurdistanê bi dehan pirtûk û gotar nivîsandin. Bi sedan caran ew bi kuştin û heta şewitandinê tehdît kirin, lê wî tenê bi rûyekî xweş û kenê xwe yê watedar li wan dinêrî û bêdeng dima!.
Wî riyeke rast hilbijarti bû. Ji ber wê jî hemû tarîtiyên li esmanan nikarîn ronahiya momika wî a li rû çend metroyên erdê vemirînin. Di salên înkar û tevkujiyê de hakim û generalên komarê bi bihîstina navê wî, dilerizîn û bê îradeya wan laşê wan diricifî. Li hemberî wî bêdeng diman û nedikarîn bi tu qanûn û biryaran wî mehkûm bikin.
Sal derbas bûn û “mamostayê miroveheziyê” bi îsrarek mezintir li ser bîr û ramanên xwe yên humanîstî kar û lebat kir. Êdî serokwezîr û serokomarên Tirkiyeyê jî yek li pey yê din bi eşqa wî ya li ser “Dîrok û civaka Kurdistanê” hesiyan. Ji ber wê jî dema ew diaxivî, wan guhên xwe digirtin. Jê direviyan û kor dibûn, lê dengê wî zû digihişte guhê muxatebên wî. Muxatebên ku zêdetir ji 80 salan de hebûna wan tê înkarkirin. Bêsûc û dadgeh tên girtin û kuştin. Axa Kurdistanê ji wan re kirine girtîgeh û kuştargeh. Di bin siya bi xwîn a ala sor de mazlûmên herî naskirî yên dîrokê ne. Kurdên ku xwîn dan, malwêranî dîtin, hatin sirgûnkirin, rastî tevkujî û terora reş hatin, lê li hemberî faşîstan serî netewandin.
Nasnameya xwe parastin û sal bi sal jî di çarçova erdnigariya xwe de bêtir nêzî serxwebûn û azadîyê dibin.
Li rex şervanî û keda bêsinor a şoreşgerên doza azadiyê, serhildana bakurê Kurdistanê gelekî deyndarê kesên mîna mamoste Îsmaîl Beşikçî ye. Wî bi prensîbên xwe yên bilind û exlaqî wijdana mirî a gelek kesan ji xewa giran şiyar kir. Alîgirên ramanên wî yên zanistî û demkoratîk sal bi sal zêdetir bûn. Li hemberî tirsonek û înkargeran îro ew bûye deng û hêzeke mezin. Ew dengekî doza bakurê Kurdistanê ye.
Mamoste Beşikçî sond xwaribû ku heya Kerkûk azad nebe, neçe başûrê Kurdistanê, lê dawiya dawî çû û ji hêla kurdan ve rastî rêz û hurmeteke mezin hat. Kincên kurdan kirin ber xwe û li bajar û gundên welatê kurdan geriya. Semînarên wî tev li ser dîrok, rewşa siyasî û aliyê sosyal ê civaka Kurdistanê bûn. Bi çûyîna xwe a Kurdistana azad wî liv û lebatek xistiye nava rewşenbîrên kurd. Yekî sola wî maç kiribû û xistibû ser serê xwe. Yekî din ew wek “felsefe jiyan û aştiyê” bi nav kiribû û serokê herêma Kurdistanê jî ew bi mîdala herî bihagiran xelat kiribû. Merdatî û mêvanperweriya ku rojekê li Amedê dîtibû, vê carê li Hewlêr û Soran jî dît.
Ji ber wê jî ew bêtir bi esaleta kurdan û kevnariya jiyana li Kurdistanê dihese. Ew tim bi gotinên xwe yên balkêş hem “dersên exlaqê rastîn” dide înkargeran û hem jî hinek kesên razayî ji xewa xapandinê şiyar dike.
Hêvîdarim li her derê kesên mîna mamoste Beşikçî zêdetir bibin. Çimkî cîhana mirovahiyê muhtacî fîlozof û kesên wiha xwedî wijdan e.
