عفو بین‌الملل: ابلاغ شفاهی «اعدام مخفیانه» یک زندانی قربانی ناپدیدسازی قهری؛ مسئولان حقایق را روشن کنند
سازمان عفو بین‌الملل امروز با انتشار یک بیانیه از مقام‌ها و مسئولان ایرانی خواست که بی‌درنگ حقایق مربوط به سرنوشت و محل نگهداری هدایت عبدالله‌پور را افشا کنند؛ مسئولان محلی اخیراً به خانواده‌ی این زندانی کُرد گفته‌اند که او مخفیانه اعدام شده است.
هدایت عبدالله‌پور به دنبال یک محاکمه ی به شدت ناعادلانه در سال ١٣٩٦ به اعدام محکوم شده بود. او در تاریخ ٢٠ اردیبهشت ١٣٩٩ از زندان مرکزی ارومیه، در استان آذربایجان غربی، به محل نامعلومی منتقل شده، و از آن اعضای خانواده و وکلای این زندانی مضطربانه برای کسب اطلاع از سرنوشت او تلاش کرده‌اند.
روز گذشته (٢١ خرداد)، رئیس مرکز اجرای احکام در ارومیه به خانواده‌ی هدایت عبدالله‌پور گفته است که این زندانی سه هفته پیش در شهر اشنویه، در استان آذربایجان غربی، اعدام شده اما نمی‌تواند اطلاعات بیشتری در این زمینه در اختیارشان بگذارد. این در حالی است که حدود سه هفته پیش، یکی از مسئولان دادستانی به وکلای هدایت عبدالله‌پور گفته بود که این زندانی در بازداشتگاهی در ارومیه که زیر نظر سپاه پاسداران قرار دارد به سر می‌برد، و اشاره‌ای به زمان اجرای حکم او نکرده بود.
دایانا الطحاوی، معاون بخش خاورمیانه و شمال آفریقای عفو بین‌الملل، گفت: «بازی بی‌رحمانه‌ی مقام‌های ایرانی با خانواده‌ی هدایت عبدالله‌پور گواه دیگری است بر این که آن‌ها ارزشی برای جان و کرامت انسان‌ها قائل نیستند.»
او افزود: «مقام‌های ایرانی با امتناع از افشای حقیقت، عمداً رنج و عذاب روانی هولناکی به عزیزان او وارد می‌کنند. اگر هدایت عبدالله‌پور مخفیانه اعدام شده، باید بلافاصله جنازه‌ی او را به خانواده‌اش تحویل دهند، و تحقیقات مستقلی در مورد شرایط و چگونگی اعدام غیرقانونی او باید انجام شود.»
بنا به قوانین ایران، مقام‌ها و مسئولان باید برنامه‌ی اعدام زندانیان را ٤٨ ساعت قبل از اجرا به اطلاع وکلایشان برسانند، و به به خانواده‌هایشان اجازه دهند که برای بار آخر با آنان ملاقات کنند. اعدام هدایت عبدالله‌پور تا کنون به اطلاع وکلای او نرسیده است.
مقام‌ها و مسئولان، مادام که از افشای سرنوشت یا محل نگهداری قربانی یا جنازه‌ی او امتناع می‌کنند، در حال ارتکاب «ناپدیدسازی قهری» اند که در چارچوب قوانین بین‌المللی جرم به شمار می‌رود.
مقام‌ها و مسئولان ایرانی سابقه‌ی مدیدی در اعدام مخفیانه‌ی اعضای اقلیت‌های اتنیکی، دفن کردن آنان در گورهای بی‌نشان، و امتناع از افشای حقایق مربوط به سرنوشت یا محل دفن اجساد آنان برای ماه‌ها و یا سال‌ها دارند.
