سیاست کلنگی و برادران کُردپور
15:01 - 6 اردیبهشت 1392
Unknown Author
تقی رحمانی*
برادران کُردپور دو جرم بزرگ درنزد سیاست‌مداران کلنگی در ایران دارند:
فعالیت مدنی در منطقه‌ی کُردستان که چند دهه‌ایست، سیاست در آن با خشونت آمیخته است.
ارتباط منطقه‌ی کُردستان با تهران و مرکز کشور به شکل دائمی.
این اقدامات هر دو جرم سنگینی دارند که گریبان بسیاری از فعالان مدنی کُرد را گرفته و احکام به ناحقی در موردشان جاری ساخته است. به چشم دیده‌ام فعالان مدنی کُرد چقدر اتهام از تندروان کُرد دریافت می‌کنند که سازشکار هستند، هم دیده و هم شنیده‌ام به چه اندازه برای رفتار مدنی در استان و منطقه‌ای که آگاهی سیاسی دارند از سوی حکومت مورد آزار و شکنجه قرار می‌گیرند و در نهایت از زندان سر در می‌آورند. افراطی‌ها خوش دارند که در فضای کلنگی نفس بکشند، از زیست مدنی امثال برادران کُردپور و کاک امینی و بسیاری از فعالان کُرد خشنود نیستند. پس با سخت‌گیری برایشان، می‌خواهند فضای امنیتی در کُردستان همیشگی شود. در چنین فضای سربی افراطی‌ها هم به نان‌ونوا می‌رسند. داستان برخورد نادرست و زمانی ناروا با قضیه‌ی کُردستان همواره در تهران هوادار داشته است، منتها افراد آن فرق کرده‌اند. برادران کُردپور بر پیمان فعالیت مدنی ایستاده وحتی با وجود شرایط مناسب، کشور را ترک نکردند و در سخت‌ترین شرایط به خبررسانی و فعالیت حقوق‌بشری ادامه دادند. دستگیری خسرو و مسعود در راستای خسته و کلافه کردنشان برای دست کشیدن از فعالیت‌های مدنی است، درحالی که جامعه محوری نیاز جامعه‌ی ایران است و اقدامات و تلاش‌هایی که این افراد و فعالان قومی در ایران انجام می‌دهند، در این راستا می‌باشد؛ پس هم تلاش ایشان را پاس بداریم و هم تلاش کنیم که آزاد شوند.
در عین حال باید بدانیم که با همدلی، آنانی که در مرکز هستند با فعالان قومی (که حقوق مدنی خود را می‌خواهند) رابطه‌ی حامی برقرار کنند تا نزدیکی میان ایرانیان شکل واقعی به خود گیرد چرا که ایران فقط تهران نیست و زندان در ایران فقط اوین نیست. مرکزنشینان را وظیفه‌ی مضاعف است و بایستی توجه داشته باشند که قصور از این امر به وحدت ملی زیان می‌زند. ایجاد رابطه‌ی معقول میان فعالان مدنی را می‌بایست بیشتر ازسوی مرکزنشینان پی‌گرفت. جالب این بود که برادران کُردپور به ایران نگاه می‌کردند و خواستار رابطه با تهران بودند و در این راه تلاش می‌کردند. تلاشی که گاهی از سوی برخی از هم نوعانشان در تهران پاسخ گرم نمی‌گرفت. اما ایشان بر رفتار مدنی و هم رابطه با تهران استوار ماندند پس مستوجب هزینه دادن سخت‌تر از سوی مدیران سیاست کلنگی شدند. حال خسرو و مسعود فعالان حقوق‌بشری را به یاری می‌خوانند.
4/2/1392
*فعال ملی مذهبی
برادران کُردپور دو جرم بزرگ درنزد سیاست‌مداران کلنگی در ایران دارند:
فعالیت مدنی در منطقه‌ی کُردستان که چند دهه‌ایست، سیاست در آن با خشونت آمیخته است.
ارتباط منطقه‌ی کُردستان با تهران و مرکز کشور به شکل دائمی.
این اقدامات هر دو جرم سنگینی دارند که گریبان بسیاری از فعالان مدنی کُرد را گرفته و احکام به ناحقی در موردشان جاری ساخته است. به چشم دیده‌ام فعالان مدنی کُرد چقدر اتهام از تندروان کُرد دریافت می‌کنند که سازشکار هستند، هم دیده و هم شنیده‌ام به چه اندازه برای رفتار مدنی در استان و منطقه‌ای که آگاهی سیاسی دارند از سوی حکومت مورد آزار و شکنجه قرار می‌گیرند و در نهایت از زندان سر در می‌آورند. افراطی‌ها خوش دارند که در فضای کلنگی نفس بکشند، از زیست مدنی امثال برادران کُردپور و کاک امینی و بسیاری از فعالان کُرد خشنود نیستند. پس با سخت‌گیری برایشان، می‌خواهند فضای امنیتی در کُردستان همیشگی شود. در چنین فضای سربی افراطی‌ها هم به نان‌ونوا می‌رسند. داستان برخورد نادرست و زمانی ناروا با قضیه‌ی کُردستان همواره در تهران هوادار داشته است، منتها افراد آن فرق کرده‌اند. برادران کُردپور بر پیمان فعالیت مدنی ایستاده وحتی با وجود شرایط مناسب، کشور را ترک نکردند و در سخت‌ترین شرایط به خبررسانی و فعالیت حقوق‌بشری ادامه دادند. دستگیری خسرو و مسعود در راستای خسته و کلافه کردنشان برای دست کشیدن از فعالیت‌های مدنی است، درحالی که جامعه محوری نیاز جامعه‌ی ایران است و اقدامات و تلاش‌هایی که این افراد و فعالان قومی در ایران انجام می‌دهند، در این راستا می‌باشد؛ پس هم تلاش ایشان را پاس بداریم و هم تلاش کنیم که آزاد شوند.
در عین حال باید بدانیم که با همدلی، آنانی که در مرکز هستند با فعالان قومی (که حقوق مدنی خود را می‌خواهند) رابطه‌ی حامی برقرار کنند تا نزدیکی میان ایرانیان شکل واقعی به خود گیرد چرا که ایران فقط تهران نیست و زندان در ایران فقط اوین نیست. مرکزنشینان را وظیفه‌ی مضاعف است و بایستی توجه داشته باشند که قصور از این امر به وحدت ملی زیان می‌زند. ایجاد رابطه‌ی معقول میان فعالان مدنی را می‌بایست بیشتر ازسوی مرکزنشینان پی‌گرفت. جالب این بود که برادران کُردپور به ایران نگاه می‌کردند و خواستار رابطه با تهران بودند و در این راه تلاش می‌کردند. تلاشی که گاهی از سوی برخی از هم نوعانشان در تهران پاسخ گرم نمی‌گرفت. اما ایشان بر رفتار مدنی و هم رابطه با تهران استوار ماندند پس مستوجب هزینه دادن سخت‌تر از سوی مدیران سیاست کلنگی شدند. حال خسرو و مسعود فعالان حقوق‌بشری را به یاری می‌خوانند.
4/2/1392
*فعال ملی مذهبی
