به بهانه روز جهانی كارگر

حسین احمدی نیاز

\"فلاكت مشترك كارگران و كولبران\"

در حالی اول ماه می را به عنوان روز جهانی كارگر گرامی می داریم كه جمعیت زیادی از ساكنان مناطق كوردنشین ایران به علت نبود توسعه ی برابر ،بیكاری و تبعیضات موجود و..مشغول كولبری هستند. اصطلاح كولبران در هیچ فرهنگ لغت یا دایره المعارفی تعریف و تشریح نشده و خاص مناطق كوردنشین است، كولبری نه بار حقوقی دارد و نه در قوانین بدان توجه شده و فرق اساسی بین كولبران و كارگران در همینجاست. كارگر در قانون دارای تعریف مشخصی است و نهادی حمایتی بسان سندیكا یا اتحادیه كارگری دارند و مقررات كاری شامل اخراج از كار،افزایش دستمزد،اضافه كاری،سنوات و عیدی و بن كارگری و... دارند اما این عبارات قانونی هیچكدام هرگز مشمول كولبران نمی شود اگرچه كارگران در جایگاه خود ستمدیده هستند و رنج های زیادی دارند اما كولبران خود در رنج و عذابند انگار كولبران زاده ی رنج ،فلاكت و بدبختی هستند ،كولبران نه تنها سندیكای صنفی ندارند بلكه براحتی كشته می شوند، روی مین های زمینی می روند و به ته دره سقوط می كنند، چنین وضعیتی برای كولبران در جهان منحصر بفرد است و در كشورهای توسعه یافته وقتی از كولبری با این شرایط صحبت می شود بسیار متعجب و اساسا غیر قابل تصور است. اما این بخشی از واقعیت تلخ توسعه نیافتگی مناطق كوردنشین است.

كولبری امری غیر انسانی بسان برده داری است كه برای بدست آوردن تكه نانی است كه باید تعریف كرد و تا زمانی كه برای درمان دردهای بیكاری و بدبختی كولبران نسخه ای انسانی تبیین نشود این داستان ادامه خواهد داشت. كارگران هم از فلاكت و بدبختی های زیادی رنج می برند، اما كولبران تمام رنج و فلاكت اند. واقعیت مسله این است روز جهانی كارگر فقط بهانه ای است تا یادی كنیم از مفلوك ترین انسانهای عصر حاضر در جهان كه در مناطق كوردنشین(کوردستان) بنام كولبران زندگی می كنند. كارگران و كولبران یك وجه اشتراك دارند و آن رنج، بی عدالتی و نابرابری ،ستم تبعیض و بسیاری موارد دیگر. كارگران و كولبران رنج ها و فلاكت های مشترك زیادی باهم دارند و دردهای مشترك هر روز آنان را نحیف تر و مفلوكتر می كند.سرمایه داری لجام گسیخته ی ایران كه مبتنی بر قدرت،فساد،تبعیض،رانت و رابطه است عامل تمامی این فلاكت و رنج است.

نظر نویسنده بازتاب دیدگاه آژانس خبررسانی کُردپا نمی‌باشد.