انور خوجە و توهم حملەی ارتش امپریالیزم جهانی

علی قاسمی

انور خوجه، رهبر پیشین کشور اروپایی آلبانی در سال ۱۹۰۸ میلادی به ‌دنیا آمد. او از اوایل دوران تحصیل خود در فرانسه، وارد فعالیت ‏های انقلابی گردید و به عضویت حزب کمونیست فرانسه درآمد. انور خوجه در کشاکش جنگ جهانی دوم، رهبری چریک‏ های چپ ‏گرا را بر عهده گرفت و در سال ۱۹۴۱، حزب کمونیست آلبانی را بنیان نهاد. تا سال ۱۹۲۵ شورای سلطنتی بر کشور آلبانی حکومت می‌‏کرد اما در این سال، قیام مردمی به رهبری احمد زوغو موجب روی کار آمدن نظام جمهوری در آلبانی شد. آلبانی در جنگ جهانی دوم به اشغال موسولینی درآمد. در این سال‏‌ها جنبش پارتیزانی به رهبری انور خوجه، سازمان‏دهی مقاومت مردمی را به عهده گرفت. خوجه در سال ۱۹۴۴ پس از شکست ایتالیا در جنگ جهانی دوم، با کمک ارتش شوروی، قدرت را در آلبانی در اختیار گرفت و دو سال بعد در این کشور، جمهوری کمونیستی اعلام کرد. اَنوَر خوجه از پایان جنگ جهانی دوم تا زمان مرگش در سال ۱۹۸۵ همزمان:

دبیر اول حزب کارگر
رهبر آلبانی
نخست وزیر
وزیر دفاع
وزیر امور خارجه
رئیس پیش آهنگان دموکراسی آلبانی
کمیسر عالی نیروهای مسلح آلبانی بود.

انور خوجه تا سال ۱۹۶۱میلادی روابط خوبی با اتحاد جماهیر شوروی داشت اما مرگ استالین و آغاز سیاست استالین‏ زدایی، باعث تیرگی روابط رهبر جمهوری کمونیستی آلبانی با مسکو گردید و او از آن پس، به طرف مائوئیسم و چین پیش رفت. انور خوجه در دوران چهل ساله حضور خود در رأس قدرت، یک حکومت استالینی همراه با اختناق در آلبانی برقرار کرد و تا پایان عمر از طرفداران سرسخت استالین و از مدافعان طرز تفکر وی به‌شمار می‌‏رفت. با به هم خوردن ارتباط شوروی و آلبانی و تمایل انور خوجه به مائو، چینی‏‌ها نیز کمک ‏های مالی و اقتصادی فراوانی در اختیار رژیم استبدادی انور خوجه قرار می‌‏دادند.

فاصله گرفتن انور خوجه از اتحاد جماهیر شوروی سابق از یک سو و ماهیت کمونیستی افراطی وی در آلبانی که موجب خودداری این رژیم و دولت‏ های اروپایی در ایجاد روابط سیاسی با یک‏دیگر شد از جانب دیگر، موجبات انزوای سیاسی دولت آلبانی را بیش از پیش فراهم آورد. هم‏چنین، سیاست‏ های مستبدانه و بسته انور خوجه باعث شد تا آلبانی به فقیر‌ترین کشور اروپا تبدیل شود. طی سالیانی دراز، آلبانی با بیش از هفتاد کشور جهان و اکثر کشورهای صنعتی و اروپای غربی رابطه‏ ای نداشت و روابط این کشور با بسیاری از کشورهای دیگر نیز راکد بود.

انور خوجه تنها فرمان‏روایی بود که از سال‏ های جنگ جهانی دوم تا لحظه مرگ خود به مدت بیش از چهار دهه در کشور خود حکمرانی کرد، تا این‌که سرانجام در تاریخ یازدهم آوریل سال ۱۹۸۴ میلادی در سن هفتاد و شش سالگی درگذشت. پس از مرگ خوجه، آلبانی در سال ۱۹۹۰م دچار تغییرات اروپای شرقی گردید و با سقوط رژیم کمونیستی، تحت عنوان آخرین کشور اروپایی، در سال ۱۹۹۲میلادی نظام جمهوری را برگزید.

انور خوجە مبتلا به بیماری اجنبی هراسی بود و در طول دوران حکومتش بر کشور فقیر آلبانی مدام مردم را از حملەی ارتش‌های متجاوز امپریالیستی و آمریکا می ترساند. کار جنون خوجه به آنجا کشید که دستور داد هر خانواده‌ای برای خودش یک سنگر بتونی چهارنفره بسازد؛ بگونه‌ای که مجموعا حدود یک میلیون سنگر بتونی با هزینه‌های گزاف در سراسر خاک کشور ساخته شد آن هم در کشوری که کل جمعیتش چهار یا پنج میلیون نفر بیشتر نبود. آلبانی به دستور دیکتاتور عملا به دور خود دیواری کشید و هیچگونه ارتباطی با جهان خارج نداشت و مردم آلبانی تحت حکومت حاکم دیوانه‌اش به سومین کشور فقیر جهان بدل شد.

خوجه عاقبت مُرد بدون اینکه هیچ سرباز خارجی پای در خاک آلبانی بگذارد. اصولا نیازی به حملەی خارجی نبود چون دشمن اصلی خود خوجه بود که با توهماتش چنان بلایی بر سر مردم آلبانی آورد که هیچ دشمن خارجی قادر به انجامش نبود. اگر می خواهید عمق جنون انور خوجه را دریابید بقایای این سنگرهای بتونی هنوز در آلبانی دیدە می شوند.

نظر نویسنده بازتاب دیدگاه آژانس خبررسانی کُردپا نمی‌باشد.