اعدام کوت عبدالله و حمیدیه، ایجاد حلقه‌ی امنیتی اهواز
12:59 - 9 دی 1391
Unknown Author
نوری حمزه
کوت عبدالله یکی از مناطق حاشیه‌ای جنوب شرق اهواز است. حی مشعلی، الشکاره الاولی \"شکاره یک\"، الشکاره الثانیه \"شکاره دو\" ، اسلام آباد شرقی، اسلام آباد غربی، الدرویشیه، حی الجهاد\"گاومیش آباد\"، حی المجد\"اریا\"، استیشن، کوت سید صالح، کوت الامیر، کوت النواصر، قلعه کنعان، هسته اصلی کوت عبدالله، خزامی و بازار خزامی و چندین منطقه و روستای به هم پیوسته‌ی دیگر، نشیمن‌گاه مردمان بومی عرب آن مناطق است. این مناطق در زبان ساکنان آنجا به \"مسیر کوت عبدالله\" معروف هستند.
مناطق یاد شده همانند بسیاری دیگر از مناطق عرب نشین، از امکانات و خدمات اجتماعی، بهداشتی، آب شرب سالم و دیگر امکانات فرهنگی بی‌بهره بوده و هستند. در سوی دیگر نیروهای تا دندان مسلح و امنیتی رژیم همواره در این مناطق با جنبش ملی عرب برخوردی قهر آمیز و خونین داشته و دارند. دولت‌های متوالی و استانداران نظامی و امنیتی رژیم در اقلیم اهواز هیچ‌گونه توجهی به توسعه و تأمین امکانات بدیهی ساکنان این مناطق نداشته‌اند.
بر آوردهای اولیه از تعداد ساکنان مسیر کوت عبد الله، گویای این است که بیش از ٤٠٠ هزار شهروند عرب در این مناطق زندگی می‌کنند. ساکنان این مناطق همان‌گونه که اشاره شد از ساده‌ترین حقوق شهروندی خود محروم هستند . شهروندان این مناطق همواره نسبت به محرومیت‌های فراگیر و مهندسی شده توسط رژیم اعلام اعتراض و انزجار کرده‌اند.
\"حمیدیه\" نیز دارای ٤٠ هزار شهروند عرب است. این شهر در ٢٥ کیلومتری غرب اهواز واقع است. همچنین بیش از٣٠ روستا که بالغ بر ٥٠ هزار شهروند را اسکان داده اند، بخشی از این شهر هستند. مسیر کوت عبدالله و حمیدیه مناطقی صد در صد عرب نشین هستند. این دو منطقه در جریان انتفاضه ملی ملت عرب بر ضد رژیم اشغالگر جمهوری اسلامی، در سال ٢٠٠٥ و به تبع آن سال‌های دیگر همانند شش تنفسی برای شهر اهواز عمل می کردند.
به گونه‌ای که نیروهای انتظامی همواره در اداره امور امنیتی در زمان‌های حساس دچار دلهره و ترس و سراسیمگی می‌شدند. چرا که امنیتی‌ها همزمان می‌بایست در چندین نقطه به جنگ مردم بروند حال آنکه این نقاط کیلومتر‌ها از هم فاصله دارند. این امر باعث می‌شود که اداره امنیتی این مناطق در زمان‌های برگزاری تظاهرات از دست آنان خارج شود.
در این میان و در یک برنامه‌ی سیاسی خبیث و شیطنت آمیز، وزارت کشور دولت اشغالگر به دنبال آن است که مناطق مسیر کوت عبدالله را به شهرستان تغییر دهد. وضعیت حمیدیه نیز چنین خواهد بود. سئوال اینجاست که چرا رژیم در این برهه به دنبال ایجاد دو شهرستان جدید است؟ در حالی که همین مناطق را می‌توان با همان وضعیت به گونه‌ای اداره کرد که تمام کمبودهای موجود رفع شوند و در همان جدول و تقسیمات باقی بمانند.
به نظر می‌رسد دولت اشغالگر جمهوری اسلامی نه برای رفع محرومیت‌های این مناطق، بلکه به منظور ایجاد پایگاه های امنیتی جدید نیازمند باز تقسیم این مناطق است. دولت ایران به دنبال آن است که مناطق عرب نشین را به یک سری کانتون و جزایر از هم جدا تقسیم کند. این اندیشه تقسیم مناطق عرب نشین یک اندیشه امنیتی است. تردیدی نیست که گردانندگان این برنامه به دنبال رفع محرومیت و ایجاد ردیف بودجه‌های جدید برای این مناطق نیستند.
آنان خواهان این هستند که در هر یک از این مناطق یک اداره اطلاعات ایجاد شود. به دنبال این کار یک یگان انتظامی، چند یگان نظامی و چندین اداره عریض و طویل ایجاد می‌کنند که تمام کارمندان آنها از غیر بومیان و یا مهاجرانی از دیگر شهرهای غیر عرب هستند.
به این ترتیب مقدمات امور تغییر بافت جمعیتی در این مناطق خود به خود آغاز می شود. در نگاه کلی این برنامه که شباهت زیادی به عملکرد صهیونیستها در مناطق اشغالی فلسطین دارد، جمعیتی بالغ بر ٥٠٠ هزار نفر از بار جمعیتی شهر اهواز کاسته می‌شود. در همین برنامه نیز از حوزه‌ی جغرافیایی کار نیروهای امنیتی در اهواز کاسته شده و در سوی دیگر بر حضور نیروهای امنیتی و پایگاه‌های امنیتی جدید التأسیس در مسیر کوت عبدالله و حمیدیه افزوده خواهد شد.
معنای این اتفاق به هیچ وجه پیشرفت اقتصادی، فرهنگی و یا رفع محرومیت‌های موجود نخواهد بود. دولت اشغالگر به دنبال آن است که با حضور امنیتی خود در مناطق عرب نشین، کوت عبدالله و حمیدیه را از اهواز جدا ساخته یا به تعبیری حضور سیاسی ساکنان عرب این دو منطقه را به کلی معدوم کنند و از فعالیت سیاسی اهالی این مناطق جلوگیری نمایند. همزمان با این کار، حلقه‌ی امنیتی را بر شهر اهواز تنگ‌تر می کنند. اشغالگران جمهوری اسلامی بر این باورند که با حضور امنیتی و سرکوب‌گر خود توان کنترل سیاسی امنیتی خود را افزایش می‌دهند! غافل از آنکه حضور فیزیکی نیروهای امنیتی در هیچ جای جهان نتوانسته مشکلات سیاسی، اقتصادی را حل کند بلکه این روند همیشه و در طول تاریخ به نابودی نیروهای اشغالگر انجامیده است.
کوت عبدالله یکی از مناطق حاشیه‌ای جنوب شرق اهواز است. حی مشعلی، الشکاره الاولی \"شکاره یک\"، الشکاره الثانیه \"شکاره دو\" ، اسلام آباد شرقی، اسلام آباد غربی، الدرویشیه، حی الجهاد\"گاومیش آباد\"، حی المجد\"اریا\"، استیشن، کوت سید صالح، کوت الامیر، کوت النواصر، قلعه کنعان، هسته اصلی کوت عبدالله، خزامی و بازار خزامی و چندین منطقه و روستای به هم پیوسته‌ی دیگر، نشیمن‌گاه مردمان بومی عرب آن مناطق است. این مناطق در زبان ساکنان آنجا به \"مسیر کوت عبدالله\" معروف هستند.
مناطق یاد شده همانند بسیاری دیگر از مناطق عرب نشین، از امکانات و خدمات اجتماعی، بهداشتی، آب شرب سالم و دیگر امکانات فرهنگی بی‌بهره بوده و هستند. در سوی دیگر نیروهای تا دندان مسلح و امنیتی رژیم همواره در این مناطق با جنبش ملی عرب برخوردی قهر آمیز و خونین داشته و دارند. دولت‌های متوالی و استانداران نظامی و امنیتی رژیم در اقلیم اهواز هیچ‌گونه توجهی به توسعه و تأمین امکانات بدیهی ساکنان این مناطق نداشته‌اند.
بر آوردهای اولیه از تعداد ساکنان مسیر کوت عبد الله، گویای این است که بیش از ٤٠٠ هزار شهروند عرب در این مناطق زندگی می‌کنند. ساکنان این مناطق همان‌گونه که اشاره شد از ساده‌ترین حقوق شهروندی خود محروم هستند . شهروندان این مناطق همواره نسبت به محرومیت‌های فراگیر و مهندسی شده توسط رژیم اعلام اعتراض و انزجار کرده‌اند.
\"حمیدیه\" نیز دارای ٤٠ هزار شهروند عرب است. این شهر در ٢٥ کیلومتری غرب اهواز واقع است. همچنین بیش از٣٠ روستا که بالغ بر ٥٠ هزار شهروند را اسکان داده اند، بخشی از این شهر هستند. مسیر کوت عبدالله و حمیدیه مناطقی صد در صد عرب نشین هستند. این دو منطقه در جریان انتفاضه ملی ملت عرب بر ضد رژیم اشغالگر جمهوری اسلامی، در سال ٢٠٠٥ و به تبع آن سال‌های دیگر همانند شش تنفسی برای شهر اهواز عمل می کردند.
به گونه‌ای که نیروهای انتظامی همواره در اداره امور امنیتی در زمان‌های حساس دچار دلهره و ترس و سراسیمگی می‌شدند. چرا که امنیتی‌ها همزمان می‌بایست در چندین نقطه به جنگ مردم بروند حال آنکه این نقاط کیلومتر‌ها از هم فاصله دارند. این امر باعث می‌شود که اداره امنیتی این مناطق در زمان‌های برگزاری تظاهرات از دست آنان خارج شود.
در این میان و در یک برنامه‌ی سیاسی خبیث و شیطنت آمیز، وزارت کشور دولت اشغالگر به دنبال آن است که مناطق مسیر کوت عبدالله را به شهرستان تغییر دهد. وضعیت حمیدیه نیز چنین خواهد بود. سئوال اینجاست که چرا رژیم در این برهه به دنبال ایجاد دو شهرستان جدید است؟ در حالی که همین مناطق را می‌توان با همان وضعیت به گونه‌ای اداره کرد که تمام کمبودهای موجود رفع شوند و در همان جدول و تقسیمات باقی بمانند.
به نظر می‌رسد دولت اشغالگر جمهوری اسلامی نه برای رفع محرومیت‌های این مناطق، بلکه به منظور ایجاد پایگاه های امنیتی جدید نیازمند باز تقسیم این مناطق است. دولت ایران به دنبال آن است که مناطق عرب نشین را به یک سری کانتون و جزایر از هم جدا تقسیم کند. این اندیشه تقسیم مناطق عرب نشین یک اندیشه امنیتی است. تردیدی نیست که گردانندگان این برنامه به دنبال رفع محرومیت و ایجاد ردیف بودجه‌های جدید برای این مناطق نیستند.
آنان خواهان این هستند که در هر یک از این مناطق یک اداره اطلاعات ایجاد شود. به دنبال این کار یک یگان انتظامی، چند یگان نظامی و چندین اداره عریض و طویل ایجاد می‌کنند که تمام کارمندان آنها از غیر بومیان و یا مهاجرانی از دیگر شهرهای غیر عرب هستند.
به این ترتیب مقدمات امور تغییر بافت جمعیتی در این مناطق خود به خود آغاز می شود. در نگاه کلی این برنامه که شباهت زیادی به عملکرد صهیونیستها در مناطق اشغالی فلسطین دارد، جمعیتی بالغ بر ٥٠٠ هزار نفر از بار جمعیتی شهر اهواز کاسته می‌شود. در همین برنامه نیز از حوزه‌ی جغرافیایی کار نیروهای امنیتی در اهواز کاسته شده و در سوی دیگر بر حضور نیروهای امنیتی و پایگاه‌های امنیتی جدید التأسیس در مسیر کوت عبدالله و حمیدیه افزوده خواهد شد.
معنای این اتفاق به هیچ وجه پیشرفت اقتصادی، فرهنگی و یا رفع محرومیت‌های موجود نخواهد بود. دولت اشغالگر به دنبال آن است که با حضور امنیتی خود در مناطق عرب نشین، کوت عبدالله و حمیدیه را از اهواز جدا ساخته یا به تعبیری حضور سیاسی ساکنان عرب این دو منطقه را به کلی معدوم کنند و از فعالیت سیاسی اهالی این مناطق جلوگیری نمایند. همزمان با این کار، حلقه‌ی امنیتی را بر شهر اهواز تنگ‌تر می کنند. اشغالگران جمهوری اسلامی بر این باورند که با حضور امنیتی و سرکوب‌گر خود توان کنترل سیاسی امنیتی خود را افزایش می‌دهند! غافل از آنکه حضور فیزیکی نیروهای امنیتی در هیچ جای جهان نتوانسته مشکلات سیاسی، اقتصادی را حل کند بلکه این روند همیشه و در طول تاریخ به نابودی نیروهای اشغالگر انجامیده است.
