مصدومین شیمیایی سردشت همچنان می‌نالند
22:20 - 5 تیر 1391
کُردپا: بیست‌وپنج سال قبل و در روز هفتم تیرماه 1366، شهر سردشت در استان آذربایجان‌غربی هدف شیمیایی‌باران ارتش عراق در زمان حکومت بعث قرار گرفت و در این حمله نظامی، نزدیک به 500 نفر انسان بی‌گناه کشته و بیش از 8 هزار تن دیگر مجروح شیمیایی شدند.
شهرستان کُردنشین سردشت با جمعیتی بالغ بر از یکصدهزار نفر در جریان جنگ هشت ساله‌ی عراق-ایران مورد حملات هوایی، زمینی و بمباران شیمیایی واقع شد و با وجود گذشت بیست‌وپنج سال از آن واقعه‌ی تلخ، اما همچنان عواقب و تأثیرات مخرب آن بر شهروندان و حتی طبیعت منطقه سنگینی نموده و بنابه گفته‌ی آسیب‌دیدگان و نیز افراد فعال در عرصه‌ی دفاع از حقوق مصدومین شیمیایی، نهادهای دولتی و مسئول در این زمینه، نه تنها کمک و همکاری ارائه نداده‌اند بلکه در بسیاری از موارد خود نهادهای وابسته به حکومت اسلامی ایران موانع قانونی و غیرقانونی بر سر را حصول حقوق قربانیان و مصدومین شیمیاریی‌باران سردشت قرار داده‌اند.
![\"4984.jpg\"](\"{imagepath}/4984.jpg\")
در آستانه‌ی سالروز شیمیایی‌باران شهر سردشت توسط حکومت صدام حسین، آژانس خبررسانی کُردپا در گزارشی به ابعاد انسانی این رویداد و مشکلات و موانع پیش‌روی قربانیان این فاجعه پرداخته و با رئیس انجمن دفاع از حقوق مصدومین شیمیایی سردشت، دبیر حقوقی این انجمن و دو تن از قربانیان شیمیایی سردشت، مصاحبه‌ای نموده که در پی می‌آید.
تاکنون حکومت اسلامی ایران به این نتیجه نرسیده که شهر سردشت مورد حمله‌ی شیمیایی قرار گرفته و در آن ژینوساید روی داده است.
رئیس انجمن دفاع از حقوق مصدومین شیمیایی سردشت در گفت‌وگوی ویژه به آژانس خبررسانی کُردپا گفت: این انجمن حدود 12 سال قبل یعنی سال 79 تأسیس گردید و از اهداف اصلی انجمن؛ حمایت از بیماران، آسیب دیدگان و بازماندگان بمبارانهای شیمیایی روز هفتم تیرماه 66 سردشت و کوشش به منظور احقاق حقوق صدمه دیدگان و نیز ثبت هویت این افراد در مراکز و نهادهای حکومتی به عنوان جانباز می‌باشد.
![\"4966.jpg\"](\"{imagepath}/4966.jpg\")
رئیس انجمن دفاع از حقوق مصدومین شیمیایی سردشت درباره‌ی تأمین دارو برای زخمی‌های این فاجعه، خاطرنشان کرد: ما به عنوان یک انجمن مردم نهاد، که با منابع مالی بسیار محدود و عدم همکاری از سوی مراکز حکومتی مواجه‌ایم، آنطور که باید و شاید نتوانسته‌ایم دارو و امکانات پزشکی در اختیار مصدومین شیمیایی قرار دهیم و طی مدتی که انجمن تأسیس گردید بارها از طریق نامه و ارتباطات دولتی درباره‌ی این موضوع با مسئولین ذیربط تماس برقرار شده اما متأسفانه تاکنون جواب قاتع‌کننده‌ای دریافت ننموده‌ایم.
در ادامه‌ی این مصاحبه، سیروان حداد گفت:بیست‌وپنج سال است که شهر سردشت هدف بمباران‌شیمیایی واقع شده ولی تابحال یک مرکز رسمی در زمینه‌ی پژوهش سلاح‌های شیمیایی و یا نمادی که نشان از حمله‌ی شیمیایی به سردشت باشد در این شهر تأسیس نگردیده است.
وی علت بوجود آمدن چنین شرایطی را؛ عدم قبول این حقیقت از سوی حکومت اسلامی ایران که شهر سردشت مورد حمله‌ی شیمیایی و کشتار جمعی واقع شده و باید همانند دیگر شهروندان ایرانی مورد حمایت قرار گرفته و زندگی عادی و انسانی برای آنان تأمین نماید، عنوان کرد.
رئیس انجمن دفاع از حقوق مصدومین شیمیایی سردشت علت عدم برپایی مراسم یادبود قربانیان شیمیایی‌باران سردشت طی سال‌های اخیر را اینگونه بیان کرد: مسئولین حکومتی معتقدند که نباید چنین مراسم‌هایی توسط سازمان‌های مردم نهاد و غیر دولتی و حتی خود مردم برگزار شود و با نگاهی امنیتی موضوع را بررسی می‌کنند اما شهروندان سردشتی این را ثابت کرده‌اند که هیچ مشکلی با موضوع نداشته و توجیه مسئولان هم بی‌مورد است.
تاکنون 80% قربانیان بمباران شیمایی سردشت از سوی نهادهای حکومتی به رسمیت شناخته نشده‌اند.
در همین ارتباط دبیر حقوقی انجمن دفاع از حقوق مصدومین شیمیایی سردشت به آژانس خبررسانی کُردپا گفت: مردم با مشکلات متعددی روبرو هستند، زیرا گاز مورد استفاده در شیمیایی‌باران سردشت از نوع گاز خردل بوده و تبعات و تأثیرات آن بعد از سپری شدن 10 تا 15 سال اکنون بر روی جسم و روح مردم سردشت بروز کرده و نمایان می‌شود.
![\"4965.jpg\"](\"{imagepath}/4965.jpg\")
عثمان مُزین در ادامه افزود: دو سال قبل در مجلس قانون شناسایی و حمایت از مصدومان شیمیایی به تصویب رسید که بر اساس آن دولت مؤظف به تشکیل کمیسیون تعیین درصد برای آن دسته از شهروندانی است که جانباز شیمیایی بوده و در قانون مزبور مشخصاً از شهرستان سردشت یاد شده که این کمیسیون هر چه زودتر تشکیل گردد اما متأسفانه در ابتدای امر محمود احمدی‌نژاد حاضر به ابلاغ قانون مذکور نبود ولی بعدها توسط رئیس مجلس اعلام شد که این بار بنیاد شهید به عنوان تدوین‌کننده و متولی اجرای قانون یادشده، حتی حاضر به برداشتن یک قدم در راستای اجرایی نمودن قانون نشده و ما به عنوان انجمن دفاع از حقوق مصدومین شیمیایی سردشت به عملکرد نهادهای دولتی به صورت صدور بیانیه‌ی اعتراض نموده‌ایم و باید شهرستان سردشت به عنوان نماد مظلومیت قربانیان سلا‌های شیمیایی شناخته شود.
دبیر حقوقی انجمن دفاع از حقوق مصدومین شیمیایی سردشت در پاسخ به این پرسش آژانس کُردپا که علت بی‌توجهی و عدم اجرایی نمودن قانون شناسایی و حمایت از مصدومان شیمیایی چگونه است؟ اظهار داشت: دولت هیچ علاقه‌ای به ثبت اسامی شهروندان جانباز شیمیایی ندارد زیرا در این صورت دولت ملزم به تأمین حقوق ماهیانه، بیمه، شغل و وام مسکن جانبازان شده و نوعی مسئولیت مثبت برای دولت بهمراه دارد.
![\"4982.jpg\"](\"{imagepath}/4982.jpg\")
از دیگر سو آن تعداد از جانبازان متضرر شیمیایی که باید بصورت مالی جبران شوند از روی ظاهر جسمی و نیز روحی و بهداشتی هیچ احتیاجی به مدرکی ندارند و به اعتقاد کارشناسان امر، آسیب‌دیدگان سلاح‌های شیمیایی بعد از گذشت 3، 4 سال آثار آن روی بدنشان نمایان نخواهد شد اما ما مدارک کافی در دست داریم که چند ماه بعد از بمباران شیمایی شهر سردشت سرهنگ ملوپانیین رئیس هیأت اعزامی سازمان ملل خود شخصاً بعد از انجام پژوهشی میدانی اسامی 4 هزار و ششصد نفر را به عنوان مصدوم شیمیایی به سازمان ملل متحد معرفی کرده است و باید تلاش گردد که فهرست این تعداد از شهروندان سردشتی، جهت شناسایی آنان به عنوان جانباز شیمیایی، به ثبت برسد.
آقای مُزین در پاسخ به پرسش آژانس خبررسانی کُردپا مبنی بر اقدامات انجمن دفاع از حقوق مصدومین شیمایی سردشت جهت شناسایی فاجعه‌ی شیمیایی‌باران شهر سردشت به عنوان یک ژینوساید، اظهار داشت: مسئله‌ی بکارگیری سلاح شیمیایی در شهرهای سردشت و حلبچه موجب گردید که جامعه‌ی جهانی، سازمان منع گسترش سلاح‌های شیمایی را تأسیس کند. همچنین به سبب شکوائیه‌ی انجمن دفاع از حقوق مصدومین شیمایی سردشت در بخش داخلی دادگاه لاهه، فرانس آنراد شهروند هُلندی به اتهام فروش مواد اولیه‌ی سلاح‌های شیمیایی به دولت وقت عراق دستگیر و به علت جنایت جنگی علیه شهروندان کُرد به 17 سال حبس محکوم شد.
دبیر حقوقی انجمن دفاع از حقوق مصدومین شیمیایی سردشت ضمن اشاره به رویکرد امنیتی برخی از مسئولان حکومتی در شهرستان سردشت به قضیه‌ی کشف بمب‌های عمل نکرده‌ی دوران جنگ هشت ساله و نیز جلوگیری از ملاقات انجمن با هیأت بین‌المللی اعزامی به منطقه طی سال گذشته، تصریح کرد: علل این گونه برخوردهای سطحی مقامات حکومت اسلامی ایران ناشی از نگاه تبعیض‌آمیز و محدود آنان به سازمان‌های غیرانتفاعی و مستقل می‌باشد که آنان را همچون مزاحمی بر سر راه خود محسوب می‌کنند.
همچنان که در بند نخست اساسنامه‌ی انجمن آمده، هدف ما تلاش برای گسترش صلح و آشتی در جهان و نابودی سلاح‌های کشتارجمعی است اما متأسفانه این دیدگاه موجب گردیده که کارهای انجمن روال عادی خود را طی نکند و مانع از انتشار نشریه و حتی بیانیه‌ها شوند.
مصطفی اسدزاده شهروند سردشتی که 13 نفر از اعضای خانواده‌اش قربانی سلاح‌های شیمایی شده‌اند به آژانس خبررسانی کُردپا چنین گفت: بعد از گذشت سال‌ها اکنون آن دسته از اشخاصی که در شیمیایی‌باران شهر سردشت مجروح شده و در شرایط جسمی و روحی نامناسبی بسر می‌برند، پرونده‌های پزشکی آنان توسط دولت اهمال و مورد بی‌توجهی قرار گرفته است و عدم ثبت 80% مصدومین شیمیایی باعث بحران در مسئله‌ی احقاق حقوق مصدومین گردیده است.
![\"4967.jpg\"](\"{imagepath}/4967.jpg\")
وی همچنین اظهار داشت: به غیر از موانع قانونی قضیه‌ی شیمیایی باران سردشت، مسئله‌ی تأمین دارو و امکانات پزشکی مصدومین از دیگر مشکلات شهروندان سردشتی می‌باشد و تاکنون مرکزی جهت پژوهش در آثار و عواقب بکارگیری گاز خردل در منطقه تشکیل نگردیده و آن دسته از اقداماتی هم که روزانه انجام می‌گیرد خود نیز با مشکلات جدی مواجه است.
هاشم کریمیان یکی دیگر از آسیب‌دیدگان شیمیایی‌باران شهر سردشت در هفتم تیرماه 66 به خبرنگار آژانس کُردپا گفت: در حمله‌ی شیمیایی به سردشت از گاز خردل و دیگر گازهای خطرناک استفاده شده و این مواد سمی بر پوست، کبد، بینایی و تا حدی اعصاب مجروحین تأثیر گذاشته و آسیب‌دیدگان با مشکلات و موانع متعددی روبر هستند و نهادهای حکومتی نیز در این ارتباط با سوء مدیریت خود موجبات هر چه بیشتر بحرانی شدن وضعیت موجود را بهمراه داشته است.
این شهروند سردشتی در ادامه افزود: به علت محرومیت و حاشیه‌ای بودن شهرستان سردشت، بسیاری از امکانات پزشکی کفاف بیماران شیمیایی نیست و این شهر فاقد بیمارستان و کلینیک تخصصی بوده و به سبب هزینه‌های سرسام‌آور پزشکی و درمانی، بسیاری از مصدومین شیمییایی بی‌بضاعت جان خود را از دست داده‌اند.
بمباران شیمیایی شهرستان سردشت تنها اثرات آن مختص انسان نبوده و طبیعت بکر منطقه و اکو سیستم این شهر را نیز به شدت تهدید می‌کند و در چرخه‌ی طبیعت باردیگر بهداشت و سلامت شهروندان سردشتی را در معرض خطر بزرگی قرار می‌دهد.
شهرستان کُردنشین سردشت با جمعیتی بالغ بر از یکصدهزار نفر در جریان جنگ هشت ساله‌ی عراق-ایران مورد حملات هوایی، زمینی و بمباران شیمیایی واقع شد و با وجود گذشت بیست‌وپنج سال از آن واقعه‌ی تلخ، اما همچنان عواقب و تأثیرات مخرب آن بر شهروندان و حتی طبیعت منطقه سنگینی نموده و بنابه گفته‌ی آسیب‌دیدگان و نیز افراد فعال در عرصه‌ی دفاع از حقوق مصدومین شیمیایی، نهادهای دولتی و مسئول در این زمینه، نه تنها کمک و همکاری ارائه نداده‌اند بلکه در بسیاری از موارد خود نهادهای وابسته به حکومت اسلامی ایران موانع قانونی و غیرقانونی بر سر را حصول حقوق قربانیان و مصدومین شیمیاریی‌باران سردشت قرار داده‌اند.
در آستانه‌ی سالروز شیمیایی‌باران شهر سردشت توسط حکومت صدام حسین، آژانس خبررسانی کُردپا در گزارشی به ابعاد انسانی این رویداد و مشکلات و موانع پیش‌روی قربانیان این فاجعه پرداخته و با رئیس انجمن دفاع از حقوق مصدومین شیمیایی سردشت، دبیر حقوقی این انجمن و دو تن از قربانیان شیمیایی سردشت، مصاحبه‌ای نموده که در پی می‌آید.تاکنون حکومت اسلامی ایران به این نتیجه نرسیده که شهر سردشت مورد حمله‌ی شیمیایی قرار گرفته و در آن ژینوساید روی داده است.
رئیس انجمن دفاع از حقوق مصدومین شیمیایی سردشت در گفت‌وگوی ویژه به آژانس خبررسانی کُردپا گفت: این انجمن حدود 12 سال قبل یعنی سال 79 تأسیس گردید و از اهداف اصلی انجمن؛ حمایت از بیماران، آسیب دیدگان و بازماندگان بمبارانهای شیمیایی روز هفتم تیرماه 66 سردشت و کوشش به منظور احقاق حقوق صدمه دیدگان و نیز ثبت هویت این افراد در مراکز و نهادهای حکومتی به عنوان جانباز می‌باشد.
سیروان حداد رئیس انجمن دفاع از حقوق مصدومین شیمیایی سردشت
سیروان حداد در ادامه اظهار داشت: پیش از آنکه انجمن مزبور تأسیس شود، تعداد مصدومین شناسایی شده‌کمتر از 100 نفر بودند اما به دنبال تلاش و کوشش اعضای انجمن، اکنون شمار قربانیان تحت پوشش به رقم 1400 نفر رسیده است، هر چند طبق آمارهای دولتی، شمار قربانیان شیمیایی‌باران شهرستان سردشت بیش از 8 هزار نفر عنوان گردیده است.رئیس انجمن دفاع از حقوق مصدومین شیمیایی سردشت درباره‌ی تأمین دارو برای زخمی‌های این فاجعه، خاطرنشان کرد: ما به عنوان یک انجمن مردم نهاد، که با منابع مالی بسیار محدود و عدم همکاری از سوی مراکز حکومتی مواجه‌ایم، آنطور که باید و شاید نتوانسته‌ایم دارو و امکانات پزشکی در اختیار مصدومین شیمیایی قرار دهیم و طی مدتی که انجمن تأسیس گردید بارها از طریق نامه و ارتباطات دولتی درباره‌ی این موضوع با مسئولین ذیربط تماس برقرار شده اما متأسفانه تاکنون جواب قاتع‌کننده‌ای دریافت ننموده‌ایم.
در ادامه‌ی این مصاحبه، سیروان حداد گفت:بیست‌وپنج سال است که شهر سردشت هدف بمباران‌شیمیایی واقع شده ولی تابحال یک مرکز رسمی در زمینه‌ی پژوهش سلاح‌های شیمیایی و یا نمادی که نشان از حمله‌ی شیمیایی به سردشت باشد در این شهر تأسیس نگردیده است.
وی علت بوجود آمدن چنین شرایطی را؛ عدم قبول این حقیقت از سوی حکومت اسلامی ایران که شهر سردشت مورد حمله‌ی شیمیایی و کشتار جمعی واقع شده و باید همانند دیگر شهروندان ایرانی مورد حمایت قرار گرفته و زندگی عادی و انسانی برای آنان تأمین نماید، عنوان کرد.
رئیس انجمن دفاع از حقوق مصدومین شیمیایی سردشت علت عدم برپایی مراسم یادبود قربانیان شیمیایی‌باران سردشت طی سال‌های اخیر را اینگونه بیان کرد: مسئولین حکومتی معتقدند که نباید چنین مراسم‌هایی توسط سازمان‌های مردم نهاد و غیر دولتی و حتی خود مردم برگزار شود و با نگاهی امنیتی موضوع را بررسی می‌کنند اما شهروندان سردشتی این را ثابت کرده‌اند که هیچ مشکلی با موضوع نداشته و توجیه مسئولان هم بی‌مورد است.
تاکنون 80% قربانیان بمباران شیمایی سردشت از سوی نهادهای حکومتی به رسمیت شناخته نشده‌اند.
در همین ارتباط دبیر حقوقی انجمن دفاع از حقوق مصدومین شیمیایی سردشت به آژانس خبررسانی کُردپا گفت: مردم با مشکلات متعددی روبرو هستند، زیرا گاز مورد استفاده در شیمیایی‌باران سردشت از نوع گاز خردل بوده و تبعات و تأثیرات آن بعد از سپری شدن 10 تا 15 سال اکنون بر روی جسم و روح مردم سردشت بروز کرده و نمایان می‌شود.
عثمان مُزین دبیر حقوقی انجمن دفاع از حقوق مصدومین شیمیایی سردشت
از مجموع 8 هزار مصدوم شیمیایی سردشت تنها 1340 نفر رسماً به عنوان جانباز 25% به بالا توسط بنیاد شهید تأیید و از حقوق ماهیانه و امکانات پزشکی برخوردار هستند و مابقی که شامل 6 هزار و 600 جانیاز 25% بوده و فاقد پرونده‌ی پزشکی می‌باشند خواهان تشکیل کمیسیون تعیین درصد و احقاق حق و حقوق خود هستند.عثمان مُزین در ادامه افزود: دو سال قبل در مجلس قانون شناسایی و حمایت از مصدومان شیمیایی به تصویب رسید که بر اساس آن دولت مؤظف به تشکیل کمیسیون تعیین درصد برای آن دسته از شهروندانی است که جانباز شیمیایی بوده و در قانون مزبور مشخصاً از شهرستان سردشت یاد شده که این کمیسیون هر چه زودتر تشکیل گردد اما متأسفانه در ابتدای امر محمود احمدی‌نژاد حاضر به ابلاغ قانون مذکور نبود ولی بعدها توسط رئیس مجلس اعلام شد که این بار بنیاد شهید به عنوان تدوین‌کننده و متولی اجرای قانون یادشده، حتی حاضر به برداشتن یک قدم در راستای اجرایی نمودن قانون نشده و ما به عنوان انجمن دفاع از حقوق مصدومین شیمیایی سردشت به عملکرد نهادهای دولتی به صورت صدور بیانیه‌ی اعتراض نموده‌ایم و باید شهرستان سردشت به عنوان نماد مظلومیت قربانیان سلا‌های شیمیایی شناخته شود.
دبیر حقوقی انجمن دفاع از حقوق مصدومین شیمیایی سردشت در پاسخ به این پرسش آژانس کُردپا که علت بی‌توجهی و عدم اجرایی نمودن قانون شناسایی و حمایت از مصدومان شیمیایی چگونه است؟ اظهار داشت: دولت هیچ علاقه‌ای به ثبت اسامی شهروندان جانباز شیمیایی ندارد زیرا در این صورت دولت ملزم به تأمین حقوق ماهیانه، بیمه، شغل و وام مسکن جانبازان شده و نوعی مسئولیت مثبت برای دولت بهمراه دارد.
از دیگر سو آن تعداد از جانبازان متضرر شیمیایی که باید بصورت مالی جبران شوند از روی ظاهر جسمی و نیز روحی و بهداشتی هیچ احتیاجی به مدرکی ندارند و به اعتقاد کارشناسان امر، آسیب‌دیدگان سلاح‌های شیمیایی بعد از گذشت 3، 4 سال آثار آن روی بدنشان نمایان نخواهد شد اما ما مدارک کافی در دست داریم که چند ماه بعد از بمباران شیمایی شهر سردشت سرهنگ ملوپانیین رئیس هیأت اعزامی سازمان ملل خود شخصاً بعد از انجام پژوهشی میدانی اسامی 4 هزار و ششصد نفر را به عنوان مصدوم شیمیایی به سازمان ملل متحد معرفی کرده است و باید تلاش گردد که فهرست این تعداد از شهروندان سردشتی، جهت شناسایی آنان به عنوان جانباز شیمیایی، به ثبت برسد.آقای مُزین در پاسخ به پرسش آژانس خبررسانی کُردپا مبنی بر اقدامات انجمن دفاع از حقوق مصدومین شیمایی سردشت جهت شناسایی فاجعه‌ی شیمیایی‌باران شهر سردشت به عنوان یک ژینوساید، اظهار داشت: مسئله‌ی بکارگیری سلاح شیمیایی در شهرهای سردشت و حلبچه موجب گردید که جامعه‌ی جهانی، سازمان منع گسترش سلاح‌های شیمایی را تأسیس کند. همچنین به سبب شکوائیه‌ی انجمن دفاع از حقوق مصدومین شیمایی سردشت در بخش داخلی دادگاه لاهه، فرانس آنراد شهروند هُلندی به اتهام فروش مواد اولیه‌ی سلاح‌های شیمیایی به دولت وقت عراق دستگیر و به علت جنایت جنگی علیه شهروندان کُرد به 17 سال حبس محکوم شد.
دبیر حقوقی انجمن دفاع از حقوق مصدومین شیمیایی سردشت ضمن اشاره به رویکرد امنیتی برخی از مسئولان حکومتی در شهرستان سردشت به قضیه‌ی کشف بمب‌های عمل نکرده‌ی دوران جنگ هشت ساله و نیز جلوگیری از ملاقات انجمن با هیأت بین‌المللی اعزامی به منطقه طی سال گذشته، تصریح کرد: علل این گونه برخوردهای سطحی مقامات حکومت اسلامی ایران ناشی از نگاه تبعیض‌آمیز و محدود آنان به سازمان‌های غیرانتفاعی و مستقل می‌باشد که آنان را همچون مزاحمی بر سر راه خود محسوب می‌کنند.
همچنان که در بند نخست اساسنامه‌ی انجمن آمده، هدف ما تلاش برای گسترش صلح و آشتی در جهان و نابودی سلاح‌های کشتارجمعی است اما متأسفانه این دیدگاه موجب گردیده که کارهای انجمن روال عادی خود را طی نکند و مانع از انتشار نشریه و حتی بیانیه‌ها شوند.
مصطفی اسدزاده شهروند سردشتی که 13 نفر از اعضای خانواده‌اش قربانی سلاح‌های شیمایی شده‌اند به آژانس خبررسانی کُردپا چنین گفت: بعد از گذشت سال‌ها اکنون آن دسته از اشخاصی که در شیمیایی‌باران شهر سردشت مجروح شده و در شرایط جسمی و روحی نامناسبی بسر می‌برند، پرونده‌های پزشکی آنان توسط دولت اهمال و مورد بی‌توجهی قرار گرفته است و عدم ثبت 80% مصدومین شیمیایی باعث بحران در مسئله‌ی احقاق حقوق مصدومین گردیده است.
وی همچنین اظهار داشت: به غیر از موانع قانونی قضیه‌ی شیمیایی باران سردشت، مسئله‌ی تأمین دارو و امکانات پزشکی مصدومین از دیگر مشکلات شهروندان سردشتی می‌باشد و تاکنون مرکزی جهت پژوهش در آثار و عواقب بکارگیری گاز خردل در منطقه تشکیل نگردیده و آن دسته از اقداماتی هم که روزانه انجام می‌گیرد خود نیز با مشکلات جدی مواجه است.هاشم کریمیان یکی دیگر از آسیب‌دیدگان شیمیایی‌باران شهر سردشت در هفتم تیرماه 66 به خبرنگار آژانس کُردپا گفت: در حمله‌ی شیمیایی به سردشت از گاز خردل و دیگر گازهای خطرناک استفاده شده و این مواد سمی بر پوست، کبد، بینایی و تا حدی اعصاب مجروحین تأثیر گذاشته و آسیب‌دیدگان با مشکلات و موانع متعددی روبر هستند و نهادهای حکومتی نیز در این ارتباط با سوء مدیریت خود موجبات هر چه بیشتر بحرانی شدن وضعیت موجود را بهمراه داشته است.
این شهروند سردشتی در ادامه افزود: به علت محرومیت و حاشیه‌ای بودن شهرستان سردشت، بسیاری از امکانات پزشکی کفاف بیماران شیمیایی نیست و این شهر فاقد بیمارستان و کلینیک تخصصی بوده و به سبب هزینه‌های سرسام‌آور پزشکی و درمانی، بسیاری از مصدومین شیمییایی بی‌بضاعت جان خود را از دست داده‌اند.
بمباران شیمیایی شهرستان سردشت تنها اثرات آن مختص انسان نبوده و طبیعت بکر منطقه و اکو سیستم این شهر را نیز به شدت تهدید می‌کند و در چرخه‌ی طبیعت باردیگر بهداشت و سلامت شهروندان سردشتی را در معرض خطر بزرگی قرار می‌دهد.
