چیاکو یوسفی‌نژاد؛ دومین فعال محیط‌زیست جان‌باخته – قهرمانی که یک روز قبل از تولد و دو ماه پس از نامزدی، قربانی شعله‌های بی‌کفایتی شد
چیاکو یوسفی‌نژاد، جوان ۲۳ ساله اهل سنندج، تنها یک روز قبل از تولدش و دو ماه پس از نامزدی‌اش، قربانی شعله‌های بی‌کفایتی و بی‌توجهی جمهوری اسلامی شد.او قهرمانی ملی، مربی هنرهای رزمی و عاشق طبیعت کردستان بود؛ و سرانجام در فاجعه آتش‌سوزی آبیدر، جان باخت.
این روایت کوتاه، از زندگی، مبارزه و جانباختن او است.
زندگی و عشق چیاکو؛
چیاکو یوسفی‌نژاد، فرزند عادل، در ششم مرداد ۱۳۸۰ در سنندج به دنیا آمد.
او جوانی پرشور و پرامید بود که زندگی‌اش سرشار از عشق به خانواده، آینده و طبیعت کردستان بود و آن را با ورزش و آرزوهایش پیوند داده بود. تنها یک روز پس از تولد ۲۴ سالگی‌اش و در حالی که تنها دو ماه از نامزدی‌اش می‌گذشت، شعله‌های آتش کوه آبیدر که نتیجه بی‌کفابتی حکومت جمهوری اسلامی است، زندگی و آرزوهایش را خاموش کردند.
قهرمانی و مربی چیاکو؛
چیاکو از برجسته‌ترین ورزشکاران ایران و کُردستان به شمار می‌رفت. قهرمان پنج دوره مسابقات مچ‌اندازی ایران، مدال‌آور آسیایی در رقابت‌های قزاقستان، و مربی باشگاه دالکورد سنندج در رشته‌های MMA و جوجیتسو برزیلی بود. او از ۱۸ خرداد ۱۴۰۲، به انتخاب هیئت انجمن‌های ورزش‌های رزمی استان کردستان، مسئول کیک‌بوکسینگ سازمان IMAO در سنندج شد. چیاکو نه تنها یک ورزشکار، بلکه نمادی از قدرت، پشتکار و امید برای جوانان کردستان بود و در کنار فعالیت‌های ورزشی، در حفاظت از طبیعت و محیط‌زیست نیز حضور فعالی داشت.
فاجعه کوه آبیدر؛
ظهر روز پنجشنبه دوم مرداد ۱۴۰۴، بخش وسیعی از دامنه‌های کوه آبیدر، از محدوده پشت پارک کودک تا شهرک زاگروس و حسن‌آباد، دچار آتش‌سوزی گسترده شد. این آتش‌سوزی که از ساعت ۱۳:۳۰ آغاز گردید، با تلاش خستگی‌ناپذیر فعالان مدنی و محیط‌زیست سنندج مهار شد.
به گفته منابع مطلع به کردپا، نیروهای حکومتی تنها برای انتقال مجروحان به بیمارستان حاضر شدند و کل عملیات مهار آتش‌سوزی بر دوش مردم و فعالان محلی بود. با وجود ادعاهای رسانه‌های حکومتی درباره حضور «پنج تیم عملیاتی آتش‌نشانی»، واقعیت بار دیگر ناکامی و بی‌عملی نهادهای رسمی و نقش تعیین‌کننده مردم را آشکار کرد.
دو جان‌باخته، یک فریاد؛
علت این آتش‌سوزی هنوز مشخص نشده است، اما آتش‌سوزی‌های گسترده مراتع و جنگل‌های کُردستان به یک پدیده سالانه تبدیل شده است؛ بحرانی که به دلیل کمبود تجهیزات، نبود برنامه‌ریزی و بی‌توجهی نهادهای حکومتی، هر سال جان ده‌ها فعال محیط‌زیست را به خطر می‌اندازد و شمار زیادی را مجروح می‌کند.
در این فاجعه، چیاکو دومین فعال محیط‌زیست جان‌باخته سنندج بود. پیش از او، حمید مرادی، عضو انجمن محیط‌زیستی «شنەی نۆژین»، بامداد سوم مرداد ۱۴۰۴، بر اثر سوختگی جان باخت. در مراسم خاکسپاری حمید مرادی، هزاران نفر با سردادن شعار «شهید نمی‌میرد» یاد او و مبارزه‌شان را گرامی داشتند.
فاجعه و بی‌کفایتی حکومت؛
چیاکو با جراحات شدید، سه روز در بخش مراقبت‌های ویژه بیمارستان کوثر سنندج بستری بود. این بیمارستان، همانند بسیاری از مراکز درمانی کردستان، فاقد امکانات مجهز و پیشرفته برای درمان سوختگی‌های گسترده است؛ نمادی همیشگی از محرومیت و بی‌توجهی حکومت به کردستان.
چیاکو در نهایت در پنجم مرداد ۱۴۰۴ جان باخت؛ جان او نه فقط در شعله‌های آتش، بلکه در سایه بی‌مسؤولیتی و بی‌کفایتی حاکمان جمهوری اسلامی گرفته شد.
برای چیاکو یوسفی‌نژاد؛
مرگ چیاکو یوسفی‌نژاد تنها یک حادثه نیست؛ او یکی از فرزندان کُردستان است که مانند بسیاری دیگر، قربانی سیاست‌ها، بی‌توجهی و ناکارآمدی جمهوری اسلامی شد.
در کُردستان، فریاد «شهید نمی‌میرد» پژواکی است از این مرگ‌های تحمیل‌شده، فریادی که یاد و نام چیاکو و دیگر جان‌باختگان را زنده نگه می‌دارد.
یاد و نام چیاکو یوسفی‌نژاد، هرگز خاموش نخواهد شد.
