استمداد معلم کُردِ دربند از رهبران جهان

آژانس کُردپا: یکی از زندانیان سیاسی کُرد با نگارش نامه‌ای به سه تن از رهبران جهان، کمک و رهایی از حبس را طلب می‌کند.

بنابه گزارش رسیده به کُردپا، محمدامین آگوشی امروز پانزدهم مهرماه از زندان مرکزی زاهدان نامه‌ای را منتشر کرد که در آن از پاپ-رهبر کاتولیک‌های جهان، بان کی مون-دبیر کل سازمان ملل متحد و پیلای-رئیس کمیساریای شورای حقوق بشر در سازمان ملل می‌خواهد که به خواست‌هایش رسیدگی نمایند.

این زندانی سیاسی کُرد ٧ سال از ١٠ سال حکم صادره‌ی دادگاه نظامی را سپری کرده است.

آقای آگوشی که هنگام بازداشت در سال ٨٦ معلم بوده است، تیرماه امسال طی گفتگویی با آژانس خبری موکریان گفت: \"در پی حكمی كه شعبه ٢ دادگاه نظامی اروميه برای من صادر كرد زندگی خانوادگی‌ام متلاشی شد پارسال همسرم بر اثر سكته مغزی به كما رفت و پس از يک ماه فوت كرد و امسال دخترم كه دانشجوی سال آخر كارشناسی بود بر اثر تنهایی و فشارهای روانی ناشی از مرگ مادر و زندانی بودن و عدم حضور پدر، دو هفته پيش اقدام به خودكشی كرد.\"

متن نامه‌ی محمدامین آگوشی خطاب به رهبران جهان که در اختیار آژانس خبررسانی کُردپا قرار گرفته عینا درپی می‌آید:

به نام خدا
جناب آقای پاپ اعظم رهبر کاتولیک‌های جهان
جناب آقای بان کی مون دبیر کل سازمان ملل متحد
کمیساریای عالی شورای حقوق بشر در سازمان ملل

اینجانب محمدامین آگوشی زندانی سیاسی و معلم بازنشسته با بیش از ٥٥ سال سن و با تحمل بیش از ٧ سال زندان در تبعید به دورترین نقطه‌ی ایران (زاهدان) توسط دادگاه نظامی استان آذربایجان غربی، در سال ٨٨ به تهمت ناروا و تحت فشار نهادهای امنیتی به اتهام ارتباط با اجانب و گروه‌های مخالف، به اعدام محکوم شدم که با اعتراض افکار عمومی و نهادهای حقوق بشری حکم اعدام من نقض گردید و در نهایت به ١٠ سال تبعید در زندان مرکزی زاهدان محکوم شدم.

نمیدانم جرم و تاوان من چیست آنچه مسلم است بیش از سی سال در مناطق محروم و مرزی و کُردنشین آذربایجان غربی، کودکان خردسال و محروم دوران ابتدایی را درس داده ام. آیا یک معلم باید اینطور مظلومانه مورد اتهام قرار گیرد؟ بنده مسلمان، کردزبان و معلم بوده ام اگر اینها جرم است شکایتی ندارم!

بارها به مقامات رده بالای کشور نامه نوشتم درخواست آزادی و عفو کرده‌ام و توجهی به درخواست من نشده است ؛ من میگویم بیگناهم اگر مرا مجرم هم می‌دانید به اندازه کافی متنبه شده‌ام. من زندانی بیش از ٣٠٠٠ کیلومتر از خانواده‌ام دور هستم، در یکسال گذشته همسر و دختر جوانم به خاطر غم دوری من و فشارهای این نوع زندگی، به طور فجیعی قربانی شده‌اند.

زعمای ما می‌گویند: پیرو اسلام و وارث انبیاء و امامان هستیم و دین ما دارای رحمت و عطوفت است؛ من مظلوم و اسیر و بیمار از ترحم و بخشش همه ادیان الهی هم مشکوک شده‌ام! هفت سال است مادر پیر و علیلم برایم دعا می‌کند و شب روز در حال گریه و زاری است اما اکنون وی نیز کاملا ناامید است. تنها پسر جوانی که در منزل داشتم به دلیل بی‌پناهی و بیکاری زادگاهش را ترک کرده و به کشور ترکیه پناهنده شده است.

جناب پاپ اعظم؛

آیا دنیای مسیحیت و ادیان الهی با همه شهروندان و پیروانشان اینگونه رفتار می‌کنند؟ تو را به خدا و دیانتت قسم ات می دهم هر جوری که شده به داد من اسیر برسید.

جناب بان کی مون و پیلای؛

آیا جهانی که داعیه دار رعایت حقوق بشر و دموکراسی است نباید کشورها و افراد برای احقاق حقوق انسان های بی‌پناه عملا کاری کنند؟ چرا بعضی از کشورها و ثروتمندان جهان مصالح خود را بر حقوق انسان‌های مظلوم و بی پناه برتری می‌دهند و شما ساکت نشسته‌اید؟
آیا در این جهان وجدان بیدار بشری وجود دارد؟ انسانیت وجود دارد؟
ای کاش من انسان نبودم. اگر انسانیت و ادیان الهی اینگونه اند نفرین بر آنها باد!

از همه وجدان های بیدار تقاضا دارم مظلومیت من و مادر پیر و خانواده متلاشی شده ام را به گوش جهان برسانند.

١٥ مهرماه ١٣٩٤
محمدامین آگوشی – زندان مرکزی زاهدان