بوکان؛ هفتهها بازداشت و بیخبری از سرنوشت ابراهیم مردانی، احمد زرنگ و محمد اسماعیلی
۵ دی ۱۴۰۴؛ با گذشت چند هفته از بازداشت خودسرانه سه شهروند کُرد اهل بوکان به نامهای «ابراهیم مردانی»، «احمد زرنگ» و «سلیمان (محمد) اسماعیلی»، از سرنوشت و مکان بازداشت آنها هیچ اطلاعی در دسترس نیست.
به گفته یک منبع مطلع به کُردپا؛ «ابراهیم مردانی» بیش از ۱۱ روز و «احمد زرنگ» و «سلیمان (محمد) اسماعیلی» بیش از ۲۲ روز است که بهصورت خودسرانه و خشونتآمیز توسط نیروهای امنیتی بازداشت شدهاند، اما از مکان بازداشت و سرنوشت آنها هیچ اطلاع دقیقی در دست نیست و خانوادهها بهشدت نگران جان و وضعیت آنها هستند. حتی خانواده «ابراهیم مردانی» برای اطلاع از سرنوشت او وکیل تعیین کردهاند، اما نهادهای امنیتی و قضایی تاکنون هیچ پاسخی ارائه ندادهاند.
شامگاه سهشنبه ۲۵ آذر ۱۴۰۴، ابراهیم مردانی، شهروند کُرد اهل بوکان، توسط نیروهای امنیتی اداره اطلاعات بدون ارائه حکم قضایی بازداشت و به مکان نامعلومی منتقل شد. او پیشتر نیز سابقه بازداشت داشته است؛ از جمله در ۱۳ اردیبهشت ۱۴۰۴ بهدلیل برگزاری مراسم عروسی با پوشش کُردی، و همچنین در ۱۷ تیر ۱۳۹۸ که پس از یورش نیروهای امنیتی به منزلش بازداشت و پس از پایان بازجویی، در ۵ مرداد همان سال به زندان بوکان منتقل شده بود.
بامداد جمعه ۱۴ آذر ۱۴۰۴، سلیمان (محمد) اسماعیلی، شهروند کُرد اهل امیرآباد بوکان، با یورش نیروهای امنیتی به منزلش و بدون ارائه حکم قضایی بازداشت و به مکان نامعلومی منتقل شد. به گفته یک منبع مطلع، حدود ۳۰ نفر از نیروهای امنیتی، سپاه و نیروهای حکومتی بومی به منزل او یورش برده، ضمن تفتیش و تخریب بخشهایی از خانه، تلفنهای همراه خانواده و تعدادی کتاب را ضبط کردهاند. این نیروها همچنین به خانهباغ او در نزدیکی دانشگاه علمی–کاربردی امیرآباد حمله کرده و با شلیک گلولههای جنگی، درها، پنجرهها و دیوارهای آن را تخریب کردهاند. سلیمان اسماعیلی، حدود ۶۰ ساله و متأهل است.
نیمههای شب جمعه ۱۴ آذر ۱۴۰۴، «احمد زرنگ» فرزند غفور و اهل روستای «گلولان»، با یورش خشونتآمیز نیروهای امنیتی به منزل خانوادگیاش و بدون ارائه حکم قضایی بازداشت و به مکان نامعلومی منتقل شد. نیروهای امنیتی بدون ارائه هیچ توضیحی و با اعمال ضربوشتم اقدام به بازداشت او کردند و در جریان این یورش، وسایل شخصی از جمله تلفنهای همراه نیز بدون هیچ مجوز قانونی ضبط شده است.
لازم به ذکر است که در جمهوری اسلامی ایران، بازداشتشدگان سیاسی در مراحل بازداشت خودسرانه بهصورت سیستماتیک از حق دسترسی به وکیل، حق ملاقات با خانواده و حتی حق تماس محروم میشوند. در موارد محدود، تحت فشار و پیگیری مداوم خانوادهها، تنها تماسهای چندثانیهای مجاز میشود که در کُردستان بازداشتشدگان حتی اجازه صحبت به زبان مادری را ندارند و فقط در حد چند کلمه به زبان فارسی و در نزد نیروهای امنیتی اجازه دارند اعلام کنند که «در بازداشت هستند و حالشان خوب است».
