پیرانشهر؛ عبدالله آژیر پس از ۴۰ روز بازداشت خودسرانه، به بیماری حاد خودایمنی دچار و در وضعیت وخیمی قرار دارد
۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۴؛ عبدالله آژیر، جوان ورزشکار و کوهنورد اهل روستای «سروکانی» از توابع شهرستان پیرانشهر، پس آزادی موقت، به‌دنبال ۴۰ روز بازداشت خودسرانه و نگهداری در یکی از بازداشتگاه‌های امنیتی ارومیه؛ به یک بیماری حاد خودایمنی دچار شده است؛ بیماری‌ای که منجر به فلج تدریجی بدن، اختلال در عملکرد سیستم عصبی، و از کار افتادن برخی توانایی‌های حیاتی ذهنی و حرکتی از جمله حافظه، تکلم و بینایی شده است. تاکنون علی‌رغم انجام آزمایش‌ها و بررسی‌های پزشکی، پزشکان از تشخیص و درمان قطعی آن عاجز مانده‌اند.
به‌گفته یک منبع مطلع به کُردپا؛ عبدالله آژیر پس از آزادی با قرار وثیقه، دچار ناتوانی در حرکت، بینایی، تکلم، تعادل، و حافظه شد و هم‌اکنون در منزل پدری خود، در شرایطی وخیم و ناتوان‌کننده قرار دارد. او توانایی ایستادن و راه‌رفتن را از دست داده است. در تکلم دچار اختلال شدید است و نمی‌تواند صحبت کند. بینایش نیز به‌شدت آسیب دیده، چشم‌هایش ورم کرده و دچار اختلال شدید شده، به‌گونه‌ای که نمی‌تواند چشم‌هایش را حرکت دهد و در یک حالت ثابت باقی می‌مانند. همچنین توانایی خندیدن را هم از دست داده است. خنده‌هایش غیرطبیعی‌اند، عضلات صورتش از کنترل خارج شده‌اند و واکنش‌های طبیعی چهره‌اش به‌هم ریخته است. وضعیت حافظه‌اش هم نگران‌کننده است؛ او به‌یاد نمی‌آورد چه اتفاقی برایش افتاده و نمی‌داند چرا بیمار شده است. به‌صورت کلی، تعادل عصبی و عضلانی بدنش به‌هم ریخته است. هماهنگی میان ذهن، گفتار، بینایی، حرکت و تعادل از بین رفته و او در بدترین وضعیت ممکن از نظر ضعف عمومی، بی‌تعادلی، و ناتوانی جسمی قرار دارد.
گرچه پزشکان تاکنون نتوانسته‌اند علت دقیق بیماری را شناسایی کنند، اما بر پایه مستندات پزشکی موجود، وضعیت جسمی و عصبی این بازداشت‌شده سیاسی به‌وضوح بحرانی ارزیابی شده است. در مدارک بالینی، علائمی چون ضعف شدید عضلانی، اختلال در بینایی، گفتار، تعادل، و پاسخ‌دهی عصبی ثبت شده که نشان‌دهنده آسیب گسترده به سیستم عصبی و حرکتی بدن است. با این حال پزشکان هنوز نتوانسته‌اند منشا بیماری را مشخص کرده یا درمان موثری برای مهار آن ارائه دهند.
شواهد پزشکی؛ تشخیص بیماری عصبی پیشرفته و ناتوان‌کننده پس از بازداشت
بررسی اسناد رسمی پزشکی عبدالله آژیر نشان می‌دهد که این شهروند پس از آزادی از بازداشت، با علائم گسترده و شدید نورولوژیک روبه‌رو شده که به‌وضوح در برگ خلاصه پرونده بیمارستانی، نسخه‌های درمانی و تست‌های نوار عصب و عضله (EMG-NCS) ثبت شده‌اند.
۱- خلاصه پرونده پزشکی عبدالله آژیر؛
- تشخیص پزشکی ثبت‌شده: در قسمت «تشخیص نهایی»، عبارت (MG Myasthenia Gravis) به‌عنوان بیماری اصلی ذکر شده است. این بیماری، نوعی اختلال خودایمنی مزمن است که به گیرنده‌های عصبی-عضلانی حمله کرده و باعث اختلال در حرکت، بلع، گفتار، بینایی و تنفس می‌شود.
- علائم بالینی ثبت‌شده: دوبینی، اختلال در بلع، ضعف عضلات گردن، اختلال در خنده و واکنش‌های عضلانی چهره، اختلال حافظه و کاهش سطح شناختی
- دستورات درمانی: تجویز داروی آلبومین و انجام آزمایش‌های تخصصی مانند EMG-NCV، که در تشخیص بیماری‌های نورولوژیک استفاده می‌شوند.
۲. تست‌های تخصصی الکترودیاگنوستیک (EMG-NCS): یافته‌های نوار عصب و عضله نشانگر آسیب به سیستم عصبی محیطی و اختلال در انتقال عصبی-عضلانی هستند.
- نتایج EMG در چندین ناحیه از بدن، کاهش قابل‌توجه هدایت عصبی (NCV) و کاهش پاسخ حرکتی عضلات را نشان می‌دهند که با الگوی کلاسیک میاستنی گراویس یا اختلالات مشابه خودایمنی تطابق دارند.
- در فرم‌های گزارش، از ضعف مزمن، عدم پاسخ‌دهی مناسب عضلات، و اختلال هدایت عصبی در اندام‌های فوقانی و تحتانی نام برده شده است.
۳. تجویز داروی آلبومین؛
- پزشکان در تاریخ بستری عبدالله آژیر، برای او درخواست تجویز داروی آلبومین داده‌اند.
- آلبومین معمولا در درمان بیماران مبتلا به بحران‌های ایمنی حاد، شوک سیستم عصبی، و بیماری‌های شدید خودایمنی به‌کار می‌رود، از جمله در شرایط بحرانی بیماری MG یا سندرم‌های شبه‌گلن‌باره (Guillain–Barré).
بازداشت خودسرانه، محرومیت از وکیل، و نظارت امنیتی حتی پس از آزادی:
عبدالله آژیر، شهروند کُرد اهل روستای «سروکانی» از توابع پیرانشهر، در تاریخ ۲۶ فروردین ۱۴۰۴ بدون ارائه حکم قضایی، توسط نیروهای امنیتی وزارت اطلاعات بازداشت و به بازداشتگاه این نهاد در ارومیه منتقل شد. این بازداشت در شرایطی صورت گرفت که خانواده و اطرافیان وی هیچ اطلاعی از محل نگهداری، اتهام، یا وضعیت سلامت او در طول بازداشت نداشتند.
●۴۰ روز بی‌خبری و محرومیت از حقوق اولیه؛
در طول ۴۰ روز بازداشت و بازجویی، عبدالله آژیر از دسترسی به وکیل محروم بوده است، اجازه ملاقات با خانواده نداشته و خانواده‌اش حتی از سرنوشت او کاملا بی‌اطلاع بودند.
این شرایط، مصداق صریح بازداشت خودسرانه و ناپدیدسازی موقت قهری است که بر اساس ماده ۹ میثاق حقوق مدنی و سیاسی و همچنین اصول سازمان ملل در مورد رفتار با بازداشت‌شدگان، ممنوع و غیرقانونی است.
●فشار نهادهای امنیتی برای جلوگیری از اطلاع‌رسانی؛
منابع مطلع به کُردپا گفته‌اند که نهادهای امنیتی با تهدید و فشار مانع از رسانه‌ای شدن خبر بازداشت او در زمان وقوع شده‌اند. این فشارها باعث شد خانواده آژیر نتوانند در زمان بازداشت، موضوع را عمومی کرده یا از پشتیبانی نهادهای حقوق بشری برخوردار شوند.
●آزادی با وثیقه و نظارت مستمر امنیتی؛
پس از گذشت ۴۰ روز، عبدالله آژیر با تودیع وثیقه‌ی سنگین به مبلغ ۲ میلیارد تومان به صورت موقت آزاد شد. اما بلافاصله پس از آزادی، به دلیل وخامت وضعیت جسمانی، به بیمارستان منتقل شد. در طول مدت بستری در بیمارستان نیز، نهادهای امنیتی حضور فعال و نظارت مستمر بر او و خانواده‌اش داشتند. هم‌اکنون نیز، بنا به اظهارات منابع آگاه، عبدالله آژیر تحت فشار نهادهای امنیتی قرار دارد.
ابتلای عبدالله آژیر به بیماری عصبی پس از بازداشت؛ جمهوری اسلامی مسئول مستقیم فروپاشی سلامت این شهروند است
پرونده عبدالله آژیر نمایانگر نقض‌های متعدد و جدی حقوق بشر از سوی جمهوری اسلامی است. بازداشت بدون حکم قضایی، بی‌اطلاعی خانواده، و محرومیت کامل از وکیل طی ۴۰ روز، نقض صریح حق دادرسی عادلانه و مصداق بازداشت خودسرانه است.
فروپاشی ناگهانی سلامت جسمی و روانی او بلافاصله پس از آزادی، و مستندات پزشکی مبنی بر آسیب‌های شدید عصبی، گمانه‌ی شکنجه یا بدرفتاری در دوران بازداشت را تقویت می‌کند. در چنین مواردی، بار اثبات برعهده‌ی نهاد بازداشت‌کننده است.
از سوی دیگر، ناکامی پزشکان در ارائه‌ی تشخیص قطعی و تداوم محرومیت از درمان کامل و بی‌طرف، نقض حق بنیادین سلامت طبق ماده ۱۲ میثاق حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی است.
عبدالله آژیر اکنون، در حالی که از ناتوانی شدید جسمی و شناختی رنج می‌برد، همچنان زیر نظارت امنیتی و محروم از حمایت‌های درمانی و قضایی مستقل قرار دارد.
تنظیم؛ اوین مصطفی‌زاده
