روستای «کرجو» سنندج؛ شکنجه ۱۳ دانش‌آموز توسط معلم به دلیل گم‌شدن شارژر
روز یکشنبه ۲۴ فروردین ۱۴۰۴، در مدرسه ابتدایی «قلم‌چی» در روستای «کرجو» از توابع سنندج، یک معلم ۱۳ دانش‌آموز پسر کلاس پنجم را به دلیل گم‌شدن شارژر تلفن همراه خود مورد شکنجه و آزار جسمی قرار داد. این معلم همچنین دانش‌آموزان را تهدید کرده بود درصورت اطلاع دادن به خانواده بیشتر مورد آزار قرار خواهند گرفت. تصاویری که به دست سازمان حقوق بشری کُردپا رسیده، آثار شدید ضرب‌وشتم بر بدن چند کودک را نشان می‌دهد.
به گفته یک منبع مطلع به کُردپا؛ معلم خاطی پس از اعلام گم‌شدن سیم شارژ تلفن‌اش، بدون هیچ بررسی منطقی و صرفا به‌ظن دست‌داشتن دانش‌آموزان در این موضوع، آن‌ها را در کلاس مورد شکنجه جسمی قرار داده است. شدت آثار ناشی از ضربات وارده بر بدن کودکان به‌حدی است که آثار کبودی، زخم و التهاب در سراسر پشت و شانه‌های آن‌ها نمایان است.
صلاح‌الدین مفیدی، رئیس آموزش و پرورش ناحیه دو سنندج، به‌طور شفاهی به والدین قربانیان وعده داده که با معلم خاطی برخورد خواهد شد و آموزش و پرورش از حقوق کودکان دفاع می‌کند.
در همین حال، به گفته منبع مطلع کُردپا، خانواده‌های این دانش‌آموزان شکایتی را از طریق کلانتری «حسن‌آباد» تنظیم و ارائه کرده‌اند.
نگاهی به قوانین ایران در مورد حقوق دانش‌آموزان و عملکرد نهادها در این رابطه؛
براساس ماده ۸ قانون حمایت از اطفال و نوجوانان قوانین جمهوری اسلامی ایران، اعمال هرگونه خشونت فیزیکی علیه کودکان، به‌ویژه در محیط آموزشی، غیرقانونی و قابل پیگرد قضایی است. همچنین براساس آیین‌نامه اجرایی مدارس، «استفاده از هر نوع تنبیه بدنی یا کلامی توهین‌آمیز در مدرسه ممنوع است و تخلف محسوب می‌شود.» ماده ۲ قانون رسیدگی به تخلفات اداری نیز اذعان می‌کند ،معلمان و کارکنان دولت در صورت ارتکاب «رفتار خلاف شأن شغلی» یا «اعمال خلاف قانون»، مشمول اقدامات انضباطی از جمله توبیخ، تعلیق و اخراج خواهند شد.
در چنین مواردی، فرآیند پیگیری قانونی از دو مسیر شکایت قضایی توسط اولیای دانش‌آموزان و رسیدگی اداری توسط آموزش‌وپرورش امکان پذیر است.
با وجود تدوین برخی قوانین پیشرو، عملکرد جمهوری اسلامی در زمینه حمایت از حقوق دانش‌آموزان و مقابله با کودک‌آزاری، به دلایلی از جمله؛ نهادینه‌بودن فرهنگ مصونیت در مدارس و آموزش‌وپرورش، شکاف میان قانون و اجرا، فضای سرکوب عمومی در مدارس مناطق محروم و نبود نهادهای نظارتی مستقل و شفافیت پایین؛ به‌شدت ناکارآمد و محافظه‌کارانه است. نهادهای مسئول عموما تنها در مواجهه با فشار رسانه‌ای، افکار عمومی یا سازمان‌های بین‌المللی واکنش نشان می‌دهند. در غیر این صورت، اصل بر سکوت، لاپوشانی و تداوم وضعیت موجود است.
وضعیت روستای کرجو در سنندج؛
روستای «کرجو» در بخش مرکزی شهرستان سنندج و در محدوده‌ای واقع شده که در سال‌های اخیر رشد جمعیتی محدودی داشته اما از نظر توسعه‌ی زیرساختی کاملا عقب‌مانده باقی مانده است. این روستا در زمره‌ی مناطق فاقد مسیر آسفالته مناسب، حمل‌ونقل عمومی کارآمد و امکانات اداری محلی است.
مدرسه‌ی ابتدایی «قلم‌چی» به‌عنوان تنها مرکز رسمی آموزش در روستا فعالیت می‌کند. با این حال، این مدرسه با کمبود شدید امکانات آموزشی، نیروی انسانی، تجهیزات بهداشتی و حمایت روانی از دانش‌آموزان روبرو است.
تنها یک یا دو معلم برای تدریس هم‌زمان به چند پایه در نظر گرفته می‌شوند.
کلاس‌ها غالبا فاقد سیستم گرمایشی استاندارد، کتابخانه، یا حتی فضای بازی مناسب‌اند.
معلمان مامور شده به این مناطق اغلب بی‌انگیزه یا بدون آموزش در حوزه‌ی تعامل با دانش‌آموزان آسیب‌پذیر هستند.
روستای کرجو با بحران‌های هم‌زمان محرومیت ساختاری، ضعف نظارتی، و انزوای خدمات عمومی مواجه است. چنین بسترهایی، زمینه‌ساز خشونت‌های تکرارشونده در مدارس هستند که در سکوت، نادیده گرفته می‌شوند یا با تهدید و ارعاب به حاشیه رانده می‌شوند.
