سنندج؛ تجمع اعتراضی فعالان زن کُرد در محکومیت حکم اعدام پخشان عزیزی

امروز چهارشنبه ۲۶ دی ۱۴۰۳، جمعی از زنان فعال کُرد در سنندج اقدام به برگزاری تجمع اعتراضی در مقابل ساختمان استانداری کردستان در محکومیت تایید حکم اعدام پخشان عزیزی کردند و خواستار لغو فوری این حکم و آزادی تمامی زندانیان سیاسی و عقیدتی شدند.

در این تجمع اعتراضی که با اقدام فعالان زن کُرد در سنندج و با مشارکت جمع زیادی از دیگر فعالین و مردم برگزار شد؛ با قرائت بیانیە از سوی یک زن و در دست داشتن پلاکارد اعتراضی و تصاویر پخشان عزیزی و همچنین سردادن شعارهایی در مخالفت با اعدام، به حکم اعدام ناعادلانه پخشان عزیزی اعتراض شد. 

در این بیانیه قرائت شده از سوی فعالان زن کُرد، ضمن پرداختن به فعالیت‌های بشردوستانه پخشان عزیزی در جنگ و آوارگی مردم مدنی، تأکید شده که حکم صادر شده علیه پخشان نه تنها غیرمنصفانه است، بلکه بی‌عدالتی آشکار در برابر ارزش‌های انسانی و خدمات اجتماعی او را نشان می‌دهد.

این فعالین در پایان بیانیه خود تاکید کرده‌اند؛ خاموش کردن صدای پخشان که نماینده امید، زندگی و مقاومت در برابر مرگ و ناامیدی است، سرکوب ارزش‌های بنیادین انسانی است و لغو حکم اعدام او کمترین اقدام برای بازگرداندن کمترین اعتبار انسانی و اخلاقی برای نظام عدالت کیفری است. 

بەگفتە یک منبع مطلع به کُردپا؛ این تجمع اعتراضی در فضای به‌شدت امنیتی برگزار شد، اما فعالین تاکید کرده‌اند که به مقاومت و اعتراض خود در برابر احکام ناعادلانه اعدام ادامه خواهند داد و درمقابل خفقان دستگاه سرکوب سکوت نخواهند کرد. 

متن کامل بیانیه فعالان زن کُرد؛ 
 «ما امروز اینجا گرد آمده‌ایم تا در برابر بی‌عدالتی‌ای آشکار و غیرقابل توجیه، صدای اعتراض خود را بلند کنیم. پخشان عزیزی، زنی که تمام زندگی خود را وقف یاری به همنوعان کرد، مددکار اجتماعی‌ای که بیش از یک دهه در میان بحران‌های انسانی در کمپ‌های آوارگان ایستاد، نماد خدمت بی‌شائبه، مقاومت در برابر ناامیدی و تجسم واقعی مهر و شفقت بود.

پخشان نه یک مددکار عادی، بلکه نقطه امید هزاران زن و کودک بود؛ زنانی که در سایه‌ی جنگ و ویرانی زندگی خود را از دست داده بودند و کودکانی که آینده‌ای جز تاریکی برای خود نمی‌دیدند. او همان دستی بود که از میان ویرانه‌ها به سوی زندگی دراز می‌شد؛ همان صدایی که در سکوت تحمیل‌شده بر رنج‌دیدگان، فریادگر حق بود. فعالیت‌های او نه تنها در راستای بازسازی جسم و جان افراد آسیب‌دیده بود، بلکه پیام‌آور باور به امکان زندگی در دل بحران و ویرانی بود.

اما امروز، این زن غیور به جای تقدیر و ستایش، با حکمی روبرو شده است که نه تنها هیچ سنخیتی با خدمات و فعالیت‌های او ندارد، بلکه نمادی  از بی‌عدالتی‌ در برابر خدمات انسان دوستانە است.

پخشان عزیزی به مثابه یک فرد نیست؛ او تجسم آرمان‌های انسانی است. او نماینده‌ی امید، زندگی و مقاومت در برابر مرگ و ناامیدی است. براین اساس هرگونه اقدامی برای خاموش کردن صدای او، تلاش برای سرکوب همین ارزش‌های بنیادین است. حکمی که برای پخشان عزیزی، یک مددکار اجتماعی بی‌گناه و خدمت‌گزار، صادر شده است، عادلانه نبوده، چرا که نجات جان انسان‌ها و بازگرداندن امید به زندگی، هرگز جرم نبوده و نخواهد بود. لغو این حکم و احکام ناعادلانه تمامی زندانیان عقیدتی کمترین اقدامی است که می‌تواند اندکی از اعتبار انسانی و اخلاقی را برای نظام عدالت کیفری بازگرداند.»