گزارشی از نشست جانبی مجمع عمومی سازمان ملل در مورد آزار و اذیت‌های مداوم علیه اقلیتها در ایران
خبرگزاری هرانا – یک رویداد با عنوان "یک سال پس از زن، زندگی، آزادی" آزار و اذیت‌های مداوم علیه اقلیتها در جمهوری اسلامی ایران، روز گذشته توسط مجموعه فعالان حقوق بشر و با همکاری سازمان اوترایتز اینترنشنال در نیویورک در خانه اسکاندیناوی برگزار شد، این نشست به بررسی وضعیت حقوق بشر در ایران پرداخت.
این رویداد به یادآوری چالش‌هایی که اقلیتها در ایران با آن مواجه هستند، بویژه در پی اعتراضات "زن، زندگی، آزادی" اختصاص یافت. اعتراضات گسترده ای که یک سال پیش پس از مرگ پرابهام ژینا (مهسا) امینی در بازداشت آغاز شد و منجر به استفاده بی‌مورد حکومت ایران از نیروی سرکوب و نقض گسترده حقوق بشر منجر شد.
خبرنگار مستقل، دیپا پرنت، مدیریت این پنل را بر عهده داشت.
در آغاز این نشست پیامهایی از فعالان شجاع مدافع حقوق بشر ایرانی که با وجود دشواری های امنیتی، نظرات مستقیم خود را از داخل ایران ارائه کردند برای حضار پخش شد.
دکتر جاوید رحمان، گزارشگر ویژه سازمان ملل در موارد حقوق بشر در ایران، سخنران بعدی بود که نکات مهمی در مورد چالش‌ها و راه‌های ممکن برای بهبود حقوق بشر در کشور ارائه داد.
اسکایلر تامپسون، نماینده مجموعه فعالان حقوق بشر در ادامه، سه حوزه کلیدی را مطرح کرد که جامعه بین‌الملل می‌تواند فوراً به مواجهه با چرخه نقض حقوق بشر در ایران پاسخ دهد. تامسپون این سه حوزه کلیدی را ادامه پشتیبانی از تحقیقات به رهبری سازمان ملل، تجدید وظیفه گزارشگر ویژه برای ایران و پشتیبانی مستقیم از قطعنامه‌ها در مورد ایران دانست. وی همچنین تأکید کرد که ادامه مخالفت با نقض حقوق بشر در ایران و نقض قوانین بین‌الملل ضروری است، چرا که به گفته وی، "سکوت، همپیمانی با ناقضان است."
سیمین فهندژ، نماینده جامعه بهایی دیگر سخنران این مراسم بود که به بیان شرح دشواری‌های اقلیتها بخصوص اعضای جامعه بهایی در ایران پرداخت. خانم فهندژ به ارائه آخرین موارد سرکوب اعضای این جامعه پرداخت و بر همبستگی در موضوع حقوق بشر تاکید کرد.
اوین مصطفی‌زاده از کُردپا، به بیان تجربیات سازمان خود از نقض حقوق بشر پرداخت، سخنان وی نوری بر عمق و وسعت تبعیضی که گروه‌های مختلف اقلیت روزانه با آن مواجه هستند، افکند.
در پایان این رویداد، اجماع عمومی واضح بود: جامعه بین‌الملل باید تلاش‌های خود را برای مقابله با مشکلات اقلیتها در ایران دوچندان کند.
این رویداد، که توسط رسانه‌های و بصورت زنده پوشش داده شد، با پیام همبستگی و دفاع از حقوق بشر در ایران به کار خود پایان داد.
متن سخنان اوین مصطفی‌زاده، سخنگوی سازمان حقوق بشری کُردپا که در این نشست ارائه نموده، عیناً در پی می‌آید:
خانم‌ها و آقایان
من از کردستانی می‌‌آیم و سخن میگویم که براساس ویژگی‌های نژادی، زبانی، مذهبی، فرهنگی و جنسیتی انکار و سرکوب می‌شویم. از نگاه حکومت ویژگی‌های ما، مصداق اتهاماتی برای تبعیض سیستماتیک و سرکوب علیه ما است.
ما از دیدگاه جمهوری اسلامی یا باید تبدیل به چیزی شویم که میخواهد یا جان و زندگی ما ارزشی ندارد. پس به راحتی با بیکاری، فقر، کولبری، مین، مواد مخدر، نابودی محیط زیست، ممنوعیت زبان و هویت، بازداشت، شکنجه، زندان و اعدام‌‌هایی که حتی پیکرشان نامعلوم است، نابودسازی می‌شویم.
هزینه بالای اقلیت بودن ما، با انکار آغاز، با محرومیت، حاشیه و عدم توسعه، سیستماتیک می‌شود و با سرکوب ادامه پیدا می‌کند.
با این وجود ما قربانیان صرف نیستم. کردستان با وجود ستم و سرکوب مضاعف، دارای بستر مبارزاتی و جامعه مدنی مترقی است که توانست آغازگر جنبش زن زندگی آزادی در ایران باشد. جنبشی که با نقش، صدا و محوریت زنان، در درون اقلیتی تحت ستم و حاشیه کشوری که آپارتاید مذهبی و جنسیتی را در بالاترین سطح اعمال می‌کند؛ نتیجه سال‌ها تلاش و پیمودن راه زن زندگی آزادی است.
اوج مبارزه ما اقلیتها و مردم ایران برای زن زندگی آزادی، اوج سرکوب حکومتی را به دنبال داشت. اقلیت کُرد و بلوچ از آغاز اعتراضات با بیشترین میزان سرکوب و کشتار روبرو شدند. صدور احکام زندان، محرومیت از تحصیل، کار، بیمه، خروج از کشور، مسدودیت حساب بانکی و تهدید علیه صدها فعال مدنی هنوز ادامه دارد. خانواده کشته شدگان برای سکوت با کشتن دیگر فرزندان تهدید می‌شوند. حجم وسیعی از اشکال شکنجه، شلاق، شکستگی، آویزان‌کردن، تحقیر و تخریب انسانی در بازداشتگاه‌ها اتفاق افتاده است. در چشم‌ها و بدن‌های زیادی هنوز گلوله وجود دارد که از بیم بازداشت مخفی شده‌اند. جوانان، زنان و نوجوانانی زیادی هنوز بعد از تجاوز در سکوت کامل زندگی می‌کنند. خانواده مهسا-ژینا نیز روزها با ترس ناپدیدسازی مزار او و پسرشان از خواب بیدار می‌شوند.
ما چیزی بیشتر از حقوق و هویت انسانی نمی‌خواهیم. ما بی‌ارزش نیستم. چرا هزینه انکار و سرکوب ما در دنیای مدرن تا این اندازه پایین است؟ ابزارهای بین‌المللی برای پاسخگو کردن جمهوری اسلامی به حدی ناکافی است؛ که مردم ما اکنون با بالاترین میزان سرکوب و ارعاب حکومتی روبرو هستند. آنها می‌گویند، جامعه جهانی لازم نیست از ما حمایت کند، تنها از حمایت و مماشات با جمهوری اسلامی دست بردارد.
ما اطمینان داریم، جمهوری اسلامی در بین اقلیت ما مشروعیت کامل خود را از دست داده و تنها با سرکوب حداکثری و حکومت نظامی به حیات خود ادامه می‌دهد.
در کنار ما و راه زن زندگی آزادی باشید. جمهوری اسلامی به جز سرافکندگی کرامت انسانی و نماد آپارتاید چیزی برای این دنیا ندارد.
زن زندگی آزادی
