گفتگوی آژانس کُردپا با چهار فعال سیاسی-فرهنگی کُرد درباره‌ی اعتصاب ٢٧ آبان‌ماه کُردستان

آژانس کُردپا: شماری از فعالان سیاسی، اجتماعی و روزنامه‌نگاران کُرد با انتشار بیاننامه‌ای، برای حمایت از زندانیان سیاسی کُرد در زندان‌های حکومت اسلامی ایران، از عموم مردم خواسته‌اند در ٢٧ آبان‌ماه امسال اعتصاب عمومی برگزار کنند.

به دنبال انتشار این بیاننامه، آژانس خبررسانی کُردپا جهت آگاهی از جزییات این فراخوان با چهار تن از فعالین سیاسی ــ اجتماعی کُرد که بیاننامه را امضاء نموده‌اند گفتگو و نظر این افراد را جویا شده است.

میترا آریان: فعال اجتماعی و مدافع حقوق زنان، هدف از امضاء این بیاننامه را چنین بیان کرد:
مشخص است که حکومت اسلامی ایران برای ماندن در قدرت و حفظ سیستم حکومت دیکتاتوری خود از هیچ گونه عمل وحشیانه‌ای بر علیه انسان و انسانیت ابایی نداشته، و به همین علت هزاران تن از مردم ایران از هر نوع طبقه، صنفی، جنسیت و به ویژه ملت کُرد بر علیه اعمال غیر انسانی حکومت ایران از خود اعتراض نشان داده، و هدفشان رسیدن به آزادی و استقرار دموکراسی و ایجاد حکومتی کاملاً مردمی بوده است. به همین علت راه‌های مختلفی را برای ایستادگی در برابرحکومت ایران آزموده‌اند. اگر چه تاکنون جنبش‌های آزادیخواهی علیه حکومت اسلامی ایران به اهداف واقعی‌اش نرسیده است ولی با این وجود هم هر کدام از این فعالیت‌ها و جنبش‌ها بی‌نتیجه نبوده است.

امروز هم در راستای همین اهداف، جمعی از فعالان سیاسی و اجتماعی کُرد اقدام به آغاز فعالیت جدیدی کرده‌اند و بیاننامه‌ای تحت عنوان \" ٢٧ آبان‌ماه روز مقاومت شرق کُردستان \"، که در این روز مردم به شیوه‌ای کاملاً مدنی و به صورت آرام اعتراض خود را از راه اعتصاب و با بستن بازارها و فروشگاه‌ها و خارج نشدن از منزل، نشان خواهند داد. بدین ترتیب هم مبارزه جان تازه‌ای خواهد گرفت و هم به یاد \" ٢٧ زندانی\" سیاسی کُرد که محکوم به اعدام شده‌اند و برای جلب توجه اذهان جوامع شرقی و به طور کلی ایران و نیز جامعه‌ی بین‌المللی نسبت به مسأله‌ی کُردها و زندانیان سیاسی در ایران ، این حرکت انجام خواهد شد.

سیامک حیدری: فعال سیاسی در پاسخ به همان پرسش می‌گوید که: جلب توجه اذهان عمومی نسبت به وضعیت بیست‌وهفت تن از زندانیان سیاسی کُرد محکوم به اعدام که در زندان‌های مختلف حکومت ایران منتظر اجرای حکمشان هستند و سکوت رسانه‌ها، فعالان مدافع حقوق‌بشر و همچنین مجامع بین‌المللی در برابر این زندانیان، سبب نگرانی ما شده و با انتشار این بیاننامه درصدد جلب توجه اذهان عمومی نسبت به این زندانیان هستیم.

جواد حیدری : روزنامه‌نگار و فعال فرهنگی در پاسخ به سوال آژانس کُردپا اعلام کرد: در وضعیت کنونی که نطر اذهان عمومی به طرف اعتصاب زندانیان سیاسی کُردستان ترکیه و شرایط کُردهای سوریه است باید برای اتحاد هر چه بیشتر تلاش کنیم. اما واقعیت این است که شرایط زندانیان سیاسی کُردستان ایران به دست فراموشی سپرده شده است و همین سبب شده است که ما زندانیان سیاسی و به ویژه زندانیان محکوم به اعدام در ایران را از یاد ببریم.

برای اینکه این فعالیت اجتماعی بتواند در بین فعالان سیاسی، اجتماعی و به ویژه عموم مردم کُردستان ایران تأثیرگذار باشد،\"بهار حسینی\" فعال فرهنگی اعلام کرد: من معتقدم که توضیح بیشتر درباره‌ی این اعتصاب و اطلاع‌رسانی بیشتر می‌تواند عموم مردم کُردستان را در شرق متقاعد کند که این نوع از اعتصابات می‌تواند منجر به نتیجه و موفقیت‌آمیز باشد و مطمناً آن زمان است که درصد بیشتری از مردم کُردستان به این نوع از فراخوان‌ها پاسخ خواهند گفت.

میترا آریان: در ارتباط با پرسش قبلی آژانس کُردپا بدین گونه اظهار نظر کردند: با وجودی که اندک زمانی در اختیارمان بود، ولی تمام افرادی که اقدام به انتشار این بیاننامه کرده‌اند در حد توان خود از انجام هیچ کاری دریغ نکرده، از تماس با طرف‌های اپوزیسیون گرفته تا انتقال پنهانی آن به داخل خاک ایران، ولی همانطور که می‌دانیم حکومت اسلامی ایران، حکومتی کاملاً دیکتاتور بوده و در چنین سیستم‌هایی انسان‌ها در برابر هر موضوع ساده‌ای به راحتی زندانی و کشته می‌شوند، فعالیت‌هایی از این نوع کار ساده‌ای نیست، با این وجود کار غیرممکنی هم نبود به شرطی که مردم هم به شکلی متحد همکاری داشته باشند.
به باور من در ارتباط با مسأله‌ی کُرد \"اتحاد\"، تمام ناممکن‌ها را ممکن می‌کند. اگر چه ده‌ها علت برای عدم این اتحاد در شرق کُردستان موجود است ، ولی می‌توان مشکل اصلی را در پنج مورد خلاصه کرد:
یک: وحشت مردم از سوی حکومت اسلامی ایران به وسیله‌ی زندان، شکنحه و کشته شدن.
دو: کم‌کاری و عدم کانالیزه کردن مردم از سوی احزاب کُرد.
سه: عدم اتحاد در بین اپوزیسیون کُرد.
چهار: فقر و کاهش امید به زندگی در بین مردم.
پنج: تا اندازه‌ای عدم وجود سیاست و اتخاذ موضع از سوی کشورهای قدرتمند و غربی در برابر مشکل ایران در منطقه.
این فعال عرصه‌ی حقوق زنان در‌باره‌ی وظیفه‌ی زنان در این مورد تأکید کرد:
لازم است زنان به عنوان طبقه‌ای که چند درصد بیش از همه‌ در زمینه‌های سیاسی، قانونی و اجتماعی و اقتصادی زیربار ظلم وستم زندگی می‌کنند در این روز پیشرو بوده و دیوار سکوت و وحشت را از بین ببرند.
زنان با پیشرو بودن خود و با بی‌باکی خواهند توانست تفرقه‌و جدایی را در بین نیروهای کُرد از بین برده و اتحاد در اتخاذ موضع و رفتار کُرد برای حل مشکلات داشته باشند. زیرا اکنون زمان آن است که زن‌ها شروعی تاریخی را خلق کنند.
\"بهار حسینی\" درباره‌ی تأثیر این نوع از فعالیت‌ها در فضای مجازی با هدف ایجاد بستری جهت مبارزه‌ی مدنی در کُردستان ایران، گفت: اگر از تحلیل درباره‌ی مبارزه‌ی مدنی چشم‌پوشی کنیم، باید یادآوری کنیم که در یک جامعه‌ی بسته، هر نوع فعالیتی که بتواند چنین جامعه‌ی بسته‌ای را از چنگال حکومت‌های دیکتاتوری بیرون بیاورد، می‌تواند نوعی از مبارزه‌ی مدنی قلمداد شود.
ولی اطلاع‌رسانی در مورد تمام جوانب مشکلات اجتماعی، سیاسی و اقتصادی که از نتایج حکومت‌های دیکتاتوری در جامعه‌ی ایران می‌باشد نه تنها باعث می‌شود جامعه از حالت بسته بودن نجات یابد بلکه موجب آن می‌شود که اذهان عمومی نسبت به حکومت دیکتاتوری بازتر شده و این مرحله‌ی مهمی برای از بین رفتن حکومت‌های دیکتاتوری است.
چنین اعتصاب‌هایی حتی اگر تنها در فضای مجازی هم بماند، در واقع قدمی است برای اینکه جامعه از حالت بسته بودن رهایی پیدا کند. ولی اگر به عملکرد تبدیل شود در واقع بازگشت جامعه به شیوه‌ای است که همزمان با این بازگشت دست حکومت هم، که حکومتی دیکتاتوری است بسته خواهد شد و حکومت نخواهد توانست جامعه را به سوی سطحی از خشونت ببرد که به وسیله‌ی آن بتواند جریانی سیاسی را سرکوب کند. چون حکومت‌های دیکتاتوری خشونت را بهترین راه حل و گزینه برای از بین بردن و سرکوب جریان‌های سیاسی و اجتماعی می‌دانند.

سیامک حیدری: وی درباره‌ی پیشنهادها و راهکار برای انجام این مسأله در داخل کُردستان اعلام کرد: در واقع نتایج دیگر آن این بوده است که نظر کلیه‌ی فعالان دفاع از حقوق‌بشر و عموم مردم در داخل و خارج از کشور به سمت این مسأله را جلب کنیم و زمانی که عموم از این مطلب مطلع شدند با هماهنگی و به ویژه در داخل کُردستان می‌توانیم یک اعتصاب عمومی برگزار کنیم.
جواد حیدری: روزنامه‌نگار و فعال فرهنگی در پاسخ به این پرسش که آیا که مسأله‌ی مبارزه و نافرمانی مدنی در داخل کُردستان ایران تا چه اندازه جا افتاده است، گفت: در واقع مبارزه‌ی مسلحانه دارای تاریخی طولانی است و ما این نوع از مبارزه‌ را هم آزموده‌ایم، به عقیده‌ی من همزمان از راه مبارزه‌ی مدنی با انواع شیوه‌های آن نظیر: تعطیلی بازارها و مغازه‌ها، و در بعضی از مواقع سکوت در مناسبت‌هایی نظیر نوروز و دهم فروردین روز شهدای کُردستان تأثیرگذار بوده و به نتیجه ختم شود.

طی سال‌های گذشته با تعطیلی بازار، شاهد اعتصاب عمومی مردم بوده‌ایم، مبارزه‌ی‌مدنی در کُردستان ایران دارای پیشینه‌ی تاریخ است و اگر که فعالان اجتماعی بتوانند در داخل و خارج از کشور نظر عموم را نسبت به این مسأله جلب و کانالیزه کنند، می‌تواند پاسخگو باشد.