گزارش/ دشمن خاموش در کُردستان ایران همچنان قربانی می‌گیرد
15:25 - 6 تیر 1392
آژانس کُردپا: \"مین\" دشمن خاموش کُردستان همچنان قربانی می‌گیرد و همواره خطر بزرگ و بالقوه‌ای است که جان شهروندان کُرد را در مناطق کُردنشین تهدید می‌کند.
قریب به بیست و چهار سال از جنگ میان ایران و عراق گذشته اما هنوز یک دشمن خاموش به نام \"مین\" خطر بزرگ و بالقوه‌ای است که جان شهروندان و به ویژه ساکنین استان‌های کُردستان، آذربایجان‌غربی، ایلام و کرمانشاه را تهدید می‌کند.
طبق اعلام مرکز اطلاعات سازمان ملل متحد در ایران این شی‌ء مرگبار سالانه بیش از ١٥ تا ٢٠ هزار نفر را به کام مرگ می‌فرستد و یا زخمی می‌کند که بیش از 80 درصد آنها را غیرنظامیان تشکیل مى‌دهند.
مین‌های ضدنفر به علت وزن سبک و کمى که دارند، روان و گردان هستند و بر اثر باران و نزولات جوى از جایى به جاى دیگر حرکت کرده و اثرات مخرب خود را همیشه حفظ مى‌کنند. این مین‌ها به نحوى ساخته شده‌اند که قربانى خود را از پاى درآورده یا دست کم او را فلج کنند.
زمانى که قطعنامه شماره ٥٩٨ در سال ١٣٦٨ بین دو کشور ایران و عراق به امضا رسید، تمام مردم مرزنشین نواحى غرب و جنوب غربى کشور که هشت سال تمام زیر آتش توپ و هواپیما و موشک و بمب بودند و زمین و کاشانه و مال خود را از دست داده بودند، گمان مى‌کردند که تاریخ آلام و دردهایشان به پایان رسیده است اما متأسفانه آنان متوجه نبودند که جنگ هنوز در این مناطق ادامه دارد.
پس از گذشت ٢٤ سال و طی سه ماهه‌ی اول سال ١٣٩٢، در مجموع ١٦ شهروند کُرد در مناطق مختلف کُردنشین ایران قربانی انفجار مین‌های کاشته از دوران جنگ ایران و عراق هستند که از مجموع این ١٦ نفر ٥ نفر کشته و ١١ نفر دیگر دچار قطع عضو شده‌اند.
گستردگى و استفاده و کاربرد وسیع از سلاحى آرام اما مخرب و مرگبار به نام \"مین‌هاى زمینى\" موجب شد که فاجعه‌انگیزترین تراژدى در کشتار و نقص عضو انسان‌هاى بى‌گناه در مناطق کُردستان ایران ایجاد شود.
وزارت امور خارجه ايران طی نامه‌ای در ماه فوريه سال ۲۰۰۷ خطاب به يک سازمان جهانی نظارت بر مين‌روبی نوشته بود: \"مرزهای ايران گسترده هستند و می‌توانند گذرگاهی برای عبور و مرور قاچاقچيان و تروريست‌ها باشند، بنابراين نهادهای دفاعی ايران استفاده از مين‌های زمينی را به عنوان يک سازوکار دفاعی پذيرفته‌اند\".
این در حالی است که مقامات حکومت اسلامی ایران سخن از جمع‌آوری و پاکسازی مناطق مین‌گذاری شده در مناطق جنگ‌زده‌ی غرب ایران و جشن پایان مین‌زدایی برگزار می‌کنند که روزانه شاهد وقوع انفجار مین در شهرها و روستاهای کُردنشین مرزی هستیم.
در همین رابطه، یک عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس با اشاره به برگزاری جشن پایان مین‌زدایی در برخی استان‌های غربی کشور گفت: \"متاسفانه این جشن در حالی برگزار شده است که در استان‌های غربی کشور هنوز هم خسارات انسانی ناشی از عدم مین‌زدایی دیده می‌شود\".
همچنین \"فتح‌الله حسینی\" نماینده‌ی قصرشیرین در مجلس اسلامی، با انتقاد از برگزاری جشن پایان مین‌زدایی در استان کرمانشاه گفته بود: \"وقتی هنوز هم شاهد عواقب و آثار زیانبار ناشی از مین هستیم، برگزاری چنین جشن‌ها و برنامه‌هایی اهانت به مردم است و بهتر بود جشنی برای تقدیر از خانواده‌هایی که درگیر مساله مین‌زدایی شده‌اند برگزار کرد نه اینکه سعی در رفع و رجوع مساله آلودگی به مین استان‌های غربی شود\".
بر اساس مطالعه اولیه که نیروهای نظامی ایران در سال ۱۳۶۷، پس از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت سازمان ملل، انجام دادند، مرزهای غرب و جنوب غرب ایران با عراق در طول ۱۱۰۰ کیلومتر در مساحتی حدود ۴۲ هزار کیلومترمربع، آلوده به مین و دیگر ادوات جنگی هستند.
این ادوات جنگی در چهار استان آذربایجان غربی، کُردستان، کرمانشاه، ایلام و و به ویژه شهرهای مرزی پراکنده شده و به استناد اطلاعات موجود در تفاهم‌نامه همکاری مشترک مین‌زدایی بشردوستانه ایران – عراق که در سال ۱۳۸۴ امضا شد، بیش از ۲۰ میلیون مین، از انواع مختلف در خاک ایران کار گذاشته شده است.
در مناطق کُردنشن ایران، استان‌ایلام با مساحت یک‌میلیون و ٧٠٠ هزار هکتار، استان کرمانشاه با مساحت ٦٩١ هزار هکتار، آذربایجان‌غربى با مساحت 59 هزار هکتار و کُردستان با مساحتى به وسعت یک‌هزار و ٤٨٠ هکتار، بنا به تحقیق انجمن حمایت از مصدومین مین ایران به ترتیب آلوده‌ترین نقاط ایران از این منظر به حساب مى‌آیند.
طبق آمار صندوق کودکان سازمان ملل متحد \"یونیسف\" از سال ١٣٦٧ تا ١٣٨٢ در استان‌های کُردنشین غرب ایران جمعاً ٣٢٥٢ حادثه‌ی انفجار مین روی داده که استان کرمانشاه با ١٢٧٣ مورد بیشترین آمار را نشان می‌دهد.
همچنین به دلیل نبود پژوهشی میدانی و حاکم بون فضایی امنیتی در مناطق غربی ایران تاکنون مداراک مستدل و مستقل ارائه نگردیده است.
هر چند بنابه به گفته‌ی مسئولین حکومت اسلامی ایران مین‌زدایی در برخی استان های مرزی كشور مورد بازنگری قرار گرفته است و در این مورد استان آذربایجان غربی در اولویت قرار دارد، اما هر از چند گاهی شاهد شنیدن وقوع انفجار مین در این استان و دیگر استان‌های مرزی و کشته و نقض عضو شهروندان آن هستیم.
از نظر بین‌المللی اهمیت این موضوع تا اندازه‌ای است که روز ٤ آوریل برابر با ١٥ فروردین ماه به عنوان روز جهانی آگاهی از خطر مین و مقابله با مشکل مین نامگذاری گردیده است. هرساله و به همین مناسبت مجامع بین‌المللی و کشورهای آلوده به مین به منظور تأکید بر نقش آموزش و اطلاع‌رسانی در کاهش حوادث ناشی از انفجار مین با اجرای برنامه‌های رسانه‌ای- تبلیغاتی ضمن ارائه گزارش عملکرد به بیان دیدگاه‌ها و نظرات خود در خصوص این مسئله بشردوستانه و تشویق همگانی نسبت به پاکسازی میادین مین می‌پردازند.
در این راستا \"پيمان اتاوا\" ميثاق جهانی ممنوعيت استفاده از مين‌های زمينی است که هم اکنون این پيمان توسط ۱۵۸ کشور جهان امضا شده است و هر ساله مجمع عمومی سازمات ملل متحد بیانیه‌ای در حمایت از مبارزه با مین‌های ضدنفر صادر می‌کند اما حكومت اسلامی ايران علی‌رغم آگاهی از کلیه عواقب و آسیب‌های جانی و روانی این دشمن خاموش، تاکنون از پذيرش عضويت در \"پيمان اتاوا\" خودداری کرده است.
![\"13515.jpg\"](\"{imagepath}/13515.jpg\")
![\"13514.jpg\"](\"{imagepath}/13514.jpg\")
![\"13513.jpg\"](\"{imagepath}/13513.jpg\")
قریب به بیست و چهار سال از جنگ میان ایران و عراق گذشته اما هنوز یک دشمن خاموش به نام \"مین\" خطر بزرگ و بالقوه‌ای است که جان شهروندان و به ویژه ساکنین استان‌های کُردستان، آذربایجان‌غربی، ایلام و کرمانشاه را تهدید می‌کند.
طبق اعلام مرکز اطلاعات سازمان ملل متحد در ایران این شی‌ء مرگبار سالانه بیش از ١٥ تا ٢٠ هزار نفر را به کام مرگ می‌فرستد و یا زخمی می‌کند که بیش از 80 درصد آنها را غیرنظامیان تشکیل مى‌دهند.
مین‌های ضدنفر به علت وزن سبک و کمى که دارند، روان و گردان هستند و بر اثر باران و نزولات جوى از جایى به جاى دیگر حرکت کرده و اثرات مخرب خود را همیشه حفظ مى‌کنند. این مین‌ها به نحوى ساخته شده‌اند که قربانى خود را از پاى درآورده یا دست کم او را فلج کنند.
زمانى که قطعنامه شماره ٥٩٨ در سال ١٣٦٨ بین دو کشور ایران و عراق به امضا رسید، تمام مردم مرزنشین نواحى غرب و جنوب غربى کشور که هشت سال تمام زیر آتش توپ و هواپیما و موشک و بمب بودند و زمین و کاشانه و مال خود را از دست داده بودند، گمان مى‌کردند که تاریخ آلام و دردهایشان به پایان رسیده است اما متأسفانه آنان متوجه نبودند که جنگ هنوز در این مناطق ادامه دارد.
پس از گذشت ٢٤ سال و طی سه ماهه‌ی اول سال ١٣٩٢، در مجموع ١٦ شهروند کُرد در مناطق مختلف کُردنشین ایران قربانی انفجار مین‌های کاشته از دوران جنگ ایران و عراق هستند که از مجموع این ١٦ نفر ٥ نفر کشته و ١١ نفر دیگر دچار قطع عضو شده‌اند.
گستردگى و استفاده و کاربرد وسیع از سلاحى آرام اما مخرب و مرگبار به نام \"مین‌هاى زمینى\" موجب شد که فاجعه‌انگیزترین تراژدى در کشتار و نقص عضو انسان‌هاى بى‌گناه در مناطق کُردستان ایران ایجاد شود.
وزارت امور خارجه ايران طی نامه‌ای در ماه فوريه سال ۲۰۰۷ خطاب به يک سازمان جهانی نظارت بر مين‌روبی نوشته بود: \"مرزهای ايران گسترده هستند و می‌توانند گذرگاهی برای عبور و مرور قاچاقچيان و تروريست‌ها باشند، بنابراين نهادهای دفاعی ايران استفاده از مين‌های زمينی را به عنوان يک سازوکار دفاعی پذيرفته‌اند\".
این در حالی است که مقامات حکومت اسلامی ایران سخن از جمع‌آوری و پاکسازی مناطق مین‌گذاری شده در مناطق جنگ‌زده‌ی غرب ایران و جشن پایان مین‌زدایی برگزار می‌کنند که روزانه شاهد وقوع انفجار مین در شهرها و روستاهای کُردنشین مرزی هستیم.
در همین رابطه، یک عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس با اشاره به برگزاری جشن پایان مین‌زدایی در برخی استان‌های غربی کشور گفت: \"متاسفانه این جشن در حالی برگزار شده است که در استان‌های غربی کشور هنوز هم خسارات انسانی ناشی از عدم مین‌زدایی دیده می‌شود\".
همچنین \"فتح‌الله حسینی\" نماینده‌ی قصرشیرین در مجلس اسلامی، با انتقاد از برگزاری جشن پایان مین‌زدایی در استان کرمانشاه گفته بود: \"وقتی هنوز هم شاهد عواقب و آثار زیانبار ناشی از مین هستیم، برگزاری چنین جشن‌ها و برنامه‌هایی اهانت به مردم است و بهتر بود جشنی برای تقدیر از خانواده‌هایی که درگیر مساله مین‌زدایی شده‌اند برگزار کرد نه اینکه سعی در رفع و رجوع مساله آلودگی به مین استان‌های غربی شود\".
بر اساس مطالعه اولیه که نیروهای نظامی ایران در سال ۱۳۶۷، پس از پذیرش قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت سازمان ملل، انجام دادند، مرزهای غرب و جنوب غرب ایران با عراق در طول ۱۱۰۰ کیلومتر در مساحتی حدود ۴۲ هزار کیلومترمربع، آلوده به مین و دیگر ادوات جنگی هستند.
این ادوات جنگی در چهار استان آذربایجان غربی، کُردستان، کرمانشاه، ایلام و و به ویژه شهرهای مرزی پراکنده شده و به استناد اطلاعات موجود در تفاهم‌نامه همکاری مشترک مین‌زدایی بشردوستانه ایران – عراق که در سال ۱۳۸۴ امضا شد، بیش از ۲۰ میلیون مین، از انواع مختلف در خاک ایران کار گذاشته شده است.
در مناطق کُردنشن ایران، استان‌ایلام با مساحت یک‌میلیون و ٧٠٠ هزار هکتار، استان کرمانشاه با مساحت ٦٩١ هزار هکتار، آذربایجان‌غربى با مساحت 59 هزار هکتار و کُردستان با مساحتى به وسعت یک‌هزار و ٤٨٠ هکتار، بنا به تحقیق انجمن حمایت از مصدومین مین ایران به ترتیب آلوده‌ترین نقاط ایران از این منظر به حساب مى‌آیند.
طبق آمار صندوق کودکان سازمان ملل متحد \"یونیسف\" از سال ١٣٦٧ تا ١٣٨٢ در استان‌های کُردنشین غرب ایران جمعاً ٣٢٥٢ حادثه‌ی انفجار مین روی داده که استان کرمانشاه با ١٢٧٣ مورد بیشترین آمار را نشان می‌دهد.
همچنین به دلیل نبود پژوهشی میدانی و حاکم بون فضایی امنیتی در مناطق غربی ایران تاکنون مداراک مستدل و مستقل ارائه نگردیده است.
هر چند بنابه به گفته‌ی مسئولین حکومت اسلامی ایران مین‌زدایی در برخی استان های مرزی كشور مورد بازنگری قرار گرفته است و در این مورد استان آذربایجان غربی در اولویت قرار دارد، اما هر از چند گاهی شاهد شنیدن وقوع انفجار مین در این استان و دیگر استان‌های مرزی و کشته و نقض عضو شهروندان آن هستیم.
از نظر بین‌المللی اهمیت این موضوع تا اندازه‌ای است که روز ٤ آوریل برابر با ١٥ فروردین ماه به عنوان روز جهانی آگاهی از خطر مین و مقابله با مشکل مین نامگذاری گردیده است. هرساله و به همین مناسبت مجامع بین‌المللی و کشورهای آلوده به مین به منظور تأکید بر نقش آموزش و اطلاع‌رسانی در کاهش حوادث ناشی از انفجار مین با اجرای برنامه‌های رسانه‌ای- تبلیغاتی ضمن ارائه گزارش عملکرد به بیان دیدگاه‌ها و نظرات خود در خصوص این مسئله بشردوستانه و تشویق همگانی نسبت به پاکسازی میادین مین می‌پردازند.
در این راستا \"پيمان اتاوا\" ميثاق جهانی ممنوعيت استفاده از مين‌های زمينی است که هم اکنون این پيمان توسط ۱۵۸ کشور جهان امضا شده است و هر ساله مجمع عمومی سازمات ملل متحد بیانیه‌ای در حمایت از مبارزه با مین‌های ضدنفر صادر می‌کند اما حكومت اسلامی ايران علی‌رغم آگاهی از کلیه عواقب و آسیب‌های جانی و روانی این دشمن خاموش، تاکنون از پذيرش عضويت در \"پيمان اتاوا\" خودداری کرده است.
