مادران خاوران در کره جنوبی: خاوران تنها گورستان دفن غیرمتعارف دگراندیشان در ایران نیست

آژانس کُردپا: جایزه‌ی حقوق‌بشر گوانگجو در کشور کره جنوبی به مادران خاور به عنوان خانواده‌ی زندانیان سیاسی کشته‌شده در ایران اهداء گردید.

به گزارش آژانس خبررسانی کُردپا، روز گذشته، بیست و هشتم اردیبهشت‌ماه طی مراسمی دو عضو مادران خاور به نمایندگی از  هزاران زندانی سیاسی اعدام شده در دهه ۶۰، \"جایزه گوانگجو\" برای حقوق بشر را دریافت کردند.

مراسم یادشده در شهر گوانگجو و با شرکت هر یک از پروانه میلانی٬ خواهر رحیم میلانی و معصومه دانشمند، مادر بیژن بازرگان از اعدام‌شدگان دهه‌ی شصت ایران برگزار شد.

این دو خانواده‌ی زندانیان سیاسی، پیام مادران خاور را قرائت و بر \"کشف حقیقت و عدالت\" دررابطه با اعدام فرزندانشان تأکید نمودند.

در بخشی از این پیام که وب‌سایت \"عدالت برای ایران\" آن را انتشار داده، آمده است: \"در طی این سال‌ها بسیاری از ما، تنها به خاطر داشتن خانواده‌ای دگراندیش یا برای پیگیری کشف حقیقت یا برای شرکت در مراسم یادبود کشته‌شدگان خودمان یا دیگری از کار برکنار یا ممنوع الخروج یا به اشکال مختلف تحقیر و تهدید و از زندگی اجتماعی محروم شده‌ایم، اما خاوران تنها گورستانی نیست که دگراندیشان را به شکلی غیرمتعارف دفن کرده‌اند. احتمالا در تهران و قطعا در شهرستان‌ها، گورستان‌هایی مشابه و حتی ناشناخته‌ای وجود دارد که عزیزان ما را بی‌خبر از خانواده‌‌هایشان در آنجا مدفون کرده‌اند و خانواده‌ها را برای دانستن حقیقتِ چرایی و چگونگی این کشتار‌ها مورد اذیت و آزار قرار می‌دهند. تمامی این خانواده‌ها جزو مادران خاوران هستند\".

جایزه حقوق‌بشر گوانگجو که متعلق به سازمان غیرانتفاعی و غیردولتیِ بنیاد ١٨ مه است علاوه بر مادران خاور به عادل الرحمان‌خان، فعال بنگلادشی که خود را وقف حمایت از حقوق اساسی و استقرار حقوق بشر کرده اهداء شد.

مادران خاوران، به مادران و خانواده‌های زندانیان سیاسی گفته می‌شود که به اتهام مخالفت با جمهوری اسلامی در دهه ۶۰ و به خصوص در تابستان ۱۳۶۷ در زندان‌های جمهوری اسلامی ایران اعدام شدند. بسیاری از آنها به صورت مخفیانه در گورستان‌های متروک از جمله گورستان خاوران در جنوب شرقی تهران به خاک سپرده شدند.

کمیته انتخاب‌کنندگان برندگان جایزه حقوق‌بشر گوانگجو، در اطلاعیه خود نوشته است که اعضای مادران خاوران بی‌وقفه به مقام‌های جمهوری اسلامی فشار آورده‌اند و خواهان تحقیق برای آشکار شدن حقیقت و مجازات عاملان بازداشت، شکنجه، اعدام و دفن مخفیانه شمار بزرگی از فعالان سیاسی در دهه شصت، به ویژه در سال ۱۳۶۷ شده‌اند.

به گفته ایرج مصداقی، از زندانیان سیاسی دهه شصت و از جان به دربردگان اعدام‌های تابستان ۱۳۶۷، \"اعدام زندانیان سیاسی در دهه شصت از شامگاه ۳۰ خرداد ۱۳۶۰ آغاز شد. دامنه اعدام ها در سال‌های ۱۳۶۰ تا ۱۳۶۳ بسیار گسترده بود و بعد از سال ۱۳۶۴ تا ۱۳۶۷ کاهش پیدا کرد، اما از بهار سال ۱۳۶۷، باردیگر شمار اعدام‌ها افزایش یافت تا مرداد و شهریورماه این سال که به اوج خود رسید و نمونه‌ای کم سابقه از قتل عام زندانیان سیاسی را در تاریخ به جای گذاشت\".

گفته می‌شود در دهه‌ی شصت خورشیدی و بنابه فرمان آیت‌الله خمینی نزدیک به ٢٠ هزار نفر از مخالفان و منتقدان حکومت اسلامی ایران اعدام شدند.

احزاب کُرد اپوزسیون نیز بر اعدام اعضا و هوادران خود در دهه‌ی شصت تأکید دارند و شمار زندانیان سیاسی کُرد اعدام شده را بالغ بر یک هزار نفر عنوان می‌کنند.

همچنین در سال‌های ٨٨ و ٨٩ شماری از فعالان سیاسی کُرد در شهرها و مناطق مختلف کُردستان توسط نیروهای امنیتی حکومت اسلامی ایران کشته و یا اعدام شدند که تاکنون از تحویل اجساد آنان به خانوادهایشان امتناع کرده است.

سازمان دفاع از حقوق‌بشر کُردستان اخیرا در بیانیه‌ای پنهان کردن و بی‌خبری از محل دفن زندانیان سیاسی به ویژه اعدام‌های روز نوزدهم اردیبهشت‌ماه ٨٩ را \"غیرانسانی، غیرقانونی و نقض حقوق‌بشر\" اعلام کرده و با \"ابراز تأسف\" دوباره از اعدام فرزاد کمانگر و دیگر زندانیان سیاسی سال‌های اخیر، خواستار مشخص شدن محل دفن این شهروندان و رویت آن توسط خانواده‌هایشان شده است.

عکس: شادی امین