احمد قاضی و چنگیز اقبالی از سانسور می‌گویند
13:04 - 13 آذر 1392
آژانس کُردپا: چند روز قبل کانون نویسندگان ایران در آستانه‌ی روز مبارزه با سانسور بیانیه‌ای صادر کرد که در متن آن بر \"حذف سانسور دولتی\" در حیات جامعه‌ی فرهنگی ایران تأکید و تنها راه گسترش و هم‌سو کردن اعتراض‌ها را \"برداشتن سایه سنگین سانسور\" بر هنر و ادبیات و کنار زدن این پدیده‌ی شوم توصیف نمود.
سیزدهم آذرماه روز \"مبارزه با سانسور\" سال ٨٧ از سوی کمیته‌ی مبارزه با سانسور کانون نویسندگان ایران در دهمین سالگرد قتل دگراندیشان به ویژه محمد مختاری و محمدجعفر پوینده نامگذاری گردید.
امسال نیز کانون نویسندگان ایران شعار \"نه به سانسور، آری به آزادی بیان\" را مطرح نمود.
احمد شهید، گزارشگر ویژه‌ی سازمان ملل در امور حقوق‌بشر ایران طی گزارش ٥٢ صفحه‌ای به مجمع عمومی که اوایل آبان‌ماه امسال انتشار یافت به بازداشت ٤٠ روزنامه‌نگار و ٢٩ وبلاگ‌نویس در حکومت اسلامی ایران اشاره کرد.
در این رابطه آژانس خبررسانی کُردپا با دو تن از نویسندگان و هنرمندان کُرد گفتگوی کوتاهی انجام داده و دیدگاه شخصی آنان را درباره‌ی سانسور جویا شده است.
احمد قاضی، نویسنده و ادیب ساکن مهاباد، درباره سانسور اینگونه نظر خود را به خبرنگار کُردپا اعلام کرد:
![\"17190.jpg\"](\"{imagepath}/17190.jpg\")
سانسور در دوران استالین و فاشیسم بسیار گسترده بود و علل آن در مخالفت و ضدیت این نوع نظام‌ها با صدای مخالف و متفاوت بود و قادر نبود عملی را که خلاف منافع و مصلحت وی باشد قبول و تحمل کند و در این هنگام سانسور روی خواهد داد و فشار بر آنهایی که تفکر آزادیخواهان دارند افزایش می‌یابد و این پدیده خود را در بازداشت روزنامه‌نگاران، نویسندگان و تعطیلی نشریات و ممانعت از انتشار تفکر مخالف محصور می‌کند. و این رعب و وحشتی که رژیم‌ها ایجاد می‌کنند حالت روحی و روانی نویسندگان را متشنج و دچار خودسانسور می‌شوند یعنی مردم به نوعی وادار به خودسانسور می‌شوند و در نتیجه‌ی همین سانسور بیرونی است که سانسور دورنی شکل می‌گیرد.
چنگیز اقبالی، هنرمند و مجسمه‌ساز ساکن کرمانشاه معتقد است که نوع سیستم سیاسی نمی‌تواند تأثیرگذاری مهمی بر سانسور داشته باشد.
![\"17191.jpg\"](\"{imagepath}/17191.jpg\")
نوع سیستم سیاسی نمی‌تواند تأثیرگذاری مهمی بر سانسور داشته باشد و این موضوع بیشتر به خوانش جامعه‌ی کُردی برمی‌گردد.
ببینیده در حوزه‌ی مجسمه‌سازی، ما در ١٠، ١٢ قرن گذشته هیچ تصویر روشن و کلی از این هنر مشاهده نمی‌کنیم و این بدین معناست که خودسانسوری بخشی از وجود و ذات ما هنرمندان و جامعه بوده و نهادینه گشته است.
پس بنظر من این جامعه‌ست که وضعیت را بوجود آورده اما نباید این نکته را فراموش کرد که قدرت سیاسی همواره در راستای منافع و مصلحت‌ها اقدام به سانسور می‌کند. اما برای من جامعه در اولویت می‌باشد و اساساً برخی چیزها در جامعه اعمال می‌شود که حتی سخن گفتن درباره‌ی آن ناممکن جلو می‌کند.
سیزدهم آذرماه روز \"مبارزه با سانسور\" سال ٨٧ از سوی کمیته‌ی مبارزه با سانسور کانون نویسندگان ایران در دهمین سالگرد قتل دگراندیشان به ویژه محمد مختاری و محمدجعفر پوینده نامگذاری گردید.
امسال نیز کانون نویسندگان ایران شعار \"نه به سانسور، آری به آزادی بیان\" را مطرح نمود.
احمد شهید، گزارشگر ویژه‌ی سازمان ملل در امور حقوق‌بشر ایران طی گزارش ٥٢ صفحه‌ای به مجمع عمومی که اوایل آبان‌ماه امسال انتشار یافت به بازداشت ٤٠ روزنامه‌نگار و ٢٩ وبلاگ‌نویس در حکومت اسلامی ایران اشاره کرد.
در این رابطه آژانس خبررسانی کُردپا با دو تن از نویسندگان و هنرمندان کُرد گفتگوی کوتاهی انجام داده و دیدگاه شخصی آنان را درباره‌ی سانسور جویا شده است.
احمد قاضی، نویسنده و ادیب ساکن مهاباد، درباره سانسور اینگونه نظر خود را به خبرنگار کُردپا اعلام کرد:
احمد قاضی متولد شهر مهاباد و فارغ‌التحصیل رشته‌ی زبان و ادبیات انگلیسی در دانشگاه تهران است
در حقیقت سانسور زمانی بوجود می‌آید که باور و التزامی به دمکراسی و آزادی نباشد و قدرت دچار عیب و اشکال بسیار باشد و به صورت مستبدانه اداره شود. سانسور در دوران استالین و فاشیسم بسیار گسترده بود و علل آن در مخالفت و ضدیت این نوع نظام‌ها با صدای مخالف و متفاوت بود و قادر نبود عملی را که خلاف منافع و مصلحت وی باشد قبول و تحمل کند و در این هنگام سانسور روی خواهد داد و فشار بر آنهایی که تفکر آزادیخواهان دارند افزایش می‌یابد و این پدیده خود را در بازداشت روزنامه‌نگاران، نویسندگان و تعطیلی نشریات و ممانعت از انتشار تفکر مخالف محصور می‌کند. و این رعب و وحشتی که رژیم‌ها ایجاد می‌کنند حالت روحی و روانی نویسندگان را متشنج و دچار خودسانسور می‌شوند یعنی مردم به نوعی وادار به خودسانسور می‌شوند و در نتیجه‌ی همین سانسور بیرونی است که سانسور دورنی شکل می‌گیرد.
چنگیز اقبالی، هنرمند و مجسمه‌ساز ساکن کرمانشاه معتقد است که نوع سیستم سیاسی نمی‌تواند تأثیرگذاری مهمی بر سانسور داشته باشد.
چنگیز اقبالی متولد شهر اسلام‌آباد غرب و فارغ‌التحصیل کارشناسی در رشته‌ی مجسمه‌سازی دانشگاه هنر تهران است
این هنرمند کُرد به خبرنگار کُردپا می‌گوید: در حوزه‌ی کاری بنده، سانسور پدیده و مسئله‌ای تاریخی می‌باشد و فارغ از نظام‌های سیاسی این مسئله وجود داشته است. نوع سیستم سیاسی نمی‌تواند تأثیرگذاری مهمی بر سانسور داشته باشد و این موضوع بیشتر به خوانش جامعه‌ی کُردی برمی‌گردد.
ببینیده در حوزه‌ی مجسمه‌سازی، ما در ١٠، ١٢ قرن گذشته هیچ تصویر روشن و کلی از این هنر مشاهده نمی‌کنیم و این بدین معناست که خودسانسوری بخشی از وجود و ذات ما هنرمندان و جامعه بوده و نهادینه گشته است.
پس بنظر من این جامعه‌ست که وضعیت را بوجود آورده اما نباید این نکته را فراموش کرد که قدرت سیاسی همواره در راستای منافع و مصلحت‌ها اقدام به سانسور می‌کند. اما برای من جامعه در اولویت می‌باشد و اساساً برخی چیزها در جامعه اعمال می‌شود که حتی سخن گفتن درباره‌ی آن ناممکن جلو می‌کند.
